Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Διακοπές Vol 1 & 2


Αναχωρώ, φεύγω , την κάνω ... Ε πως αλλιώς να σας το πω. Θα σας λείψω για λίγο. Ναι σε σας αναφέρομαι, και στους 21 αναγνώστες μου! Εκ των οποίων ο ένας είμαι εγώ που πάτησα για δοκιμή προσθήκη στους αναγνώστες και τώρα δε μπορώ να βγω..Όχι ότι το έψαξα και ιδιαίτερα, με βολεύει να μεγαλώνει το αναγνωστικό μου κοινό!

Λοιπόν εν μέσω πανικού στη δουλειά κατάφερα να πάρω άδεια και να τους αφήσω να τρέχουνε. Μη μου πείτε, είμαι επαγγελματίας πάνω από όλα! Αλλά δε φταίω εγώ. Λίγο που ο μικρούλης ο αδερφούλης μου που παίρνει πτυχίο, λίγο η ζέστη, λίγο ο Ερμής που είναι ανάδρομος με κάνανε να θέλω να διακοπάρω..

Η πρώτη εβδομάδα θα κυλήσει οικογενειακά με πολύ φαί, ύπνο και κανάκεμα!! Και το καλύτερο είναι πως πάνω που θα έχουμε αρχίσει να παραγνωριζόμαστε με τους γονείς τότε θα την κάνω για άλλα μέρη! 

Με τον Θ είπαμε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μας. Βγήκαμε το Σάββατο και μιλήσαμε. Μου έκανε εντύπωση πόσα πράγματα είχε συνηδειτοποιήσει από μόνος του. Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσα πράγματα είχα ξεχάσει να του πω ότι με πειράζουνε. Τα είχα πει στους φίλους μου, τα είχα πει σε σας, αλλά σε αυτόν όχι. Περίμενα να τα μαντέψει. Μέγα λάθος μου που πρέπει να το διορθώσω. Πρέπει να μάθω να μιλάω!

Παλιότερα δεν έδινα δεύτερες ευκαιρίες. Κακώς τώρα που το σκέφτομαι γιατί έτσι δημιουργούνται τα απωθημένα. Δεν είδα τι θα γινόταν αν το προσπαθούσα λίγο ακόμα. Αυτή τη φορά θέλω να είμαι σίγουρη. Ότι και αν συμβεί να ξέρω ότι εγώ από τη μεριά μου το προσπάθησα και απλά δεν ήτανε γραφτό.

Έτσι θα πάμε και Ρώμη. Είπαμε να συναντηθούμε στο αεροδρόμιο. Να το παίξουμε ρομαντζάδα και ραντεβού φάση. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να περάσουμε όμορφα.

Αχ περιμένω πώς και πώς να φάω παγωτά, πίτσες και μακαρονάδες.. Μη γελάσετε αλλά διάβασα πάλι το Illuminati για να μπαίνω σε κλίμα Ρώμης. Λέω να δω και τη ταινία..


Τα λέμε σε δυο εβδομάδες με νεότερα από Ρώμη - Φλωρεντία!!!

 


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Relax, Take It Easy

 Έχετε παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι εκεί έξω είναι συνεχώς μουτζούφληδες και γκρινιάρηδες; Ξέρω μια κοπέλα που όποτε και αν τη συναντήσω δε θα μου πει ποτέ ότι είναι καλά. Πάντα κάποιος την αδίκησε, πάντα έχει μπλεξίματα με χαζούς δημόσιους υπαλλήλους, πάντα τρέχει να προλάβει να διορθώσει τη μαλακία κάποιου άλλου. Και αναρωτιέμαι σε εμένα γιατί δε συμβαίνουν ποτέ όλες αυτές οι αναποδιές; Μήπως απλά με τη στάση μας προκαλούμε κάποιες συμπεριφορές;

Για παράδειγμα όποτε έχω συναλλαγή με το δημόσιο ΠΑΝΤΑ τυχαίνω σε υπαλλήλους που είναι  εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Οι φίλοι μου λένε ότι απλά είμαι τυχερή. Εγώ όμως πιστεύω ότι η αντιμετώπιση μου τους έκανε ευγενικούς. Δε μπορείς να πηγαίνεις στον εκάστοτε υπάλληλο με τον αέρα " σιγά τι κάνετε, ξύνεστε" και " εγώ σε πληρώνω" και να περιμένεις χαμόγελα και ευγένειες.

Εάν δεν έχεις δουλέψει σε εξυπηρέτηση πελατών δε μπορείς να καταλάβεις τι ζόρι τραβάνει όσοι βρίσκονται πίσω από τα γκισέ. Είναι αναγκασμένοι να παραμένουν επί ένα 8ωρο στη θέση τους, μου έχει τύχει να σηκωθεί ο ταμίας για να πάει τουαλέτα και να του βάλουν τις φωνές. Να ακούν τον κάθε κατακαημένο που επειδή τρώει ξύλο σπίτι του πήγε εκεί και θέλει να το παίξει και μάγκας. Επιπλέον έχουν να απαντούν σε κάθε λογής ερώτηση, από το που είναι η τουαλέτα μέχρι εάν θεωρείται καλή κίνηση η αγορά σπίτιου τη σήμερον ημέρα. Για αυτό λοιπόν μη πυροβολείτε τον πιανίστα και σταματήστε να είστε αρνητικοί με τα πάντα (είναι συμπαθέστατα αρκουδάκια).

Πλέον παίζω ένα παιχνίδι όταν μπαίνω σε κάποιο δημόσιο χώρο. Ψάχνω να βρω ποιος θα κάνει τη φασαρία. Συνήθως είναι γυναίκα, νέα γύρω στα 30-40, που νομίζει ότι χειραφέτηση σημαίνει να κάνεις τη ζωή των άλλων πατίνι. Πρόσφατα ήμουν στο γκισέ του ΟΣΕ και περίμενα στη σειρά, που μεταξύ μας καλά να πάθω αφού πλέον μπορείς να κλείσεις τα εισητήρια σου μέσω internet και με έκπτωση, και τότε την είδα. Νέα, γύρω στα 30, φαινομενικά γελαστή και ευγενική αλλά με αυτό το ψεύτικο ευγενικό χαμόγελο που σε κάνει να παγώνεις. Όταν έφτασε η σειρά της ο υπάλληλος της είπε ότι του τελειώσανε τα εισητήρια με θέσεις και μπορεί να της δώσει μόνο για όρθιους αλλά αν βρει θέση να κάτσει. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ισχυριζόταν ότι ο υπάλληλος επίτηδες δε της έδινε θέση γιατί της κράταγε για τους δικούς του. Ότι θα του έκανε αναφορά και ότι αυτή ξέρει πολύ καλά τον νόμο.. ΟΚ....Αφού της έδωσε ο ανθρωπάκος το όνομα του, πήρε το εισητήριο  (χωρίς θέση) και έφυγε. Βασικά δεν έφυγε. Κρύφτηκε πίσω από τη κολώνα και περίμενε να δει εάν θα έδινε στους υπόλοιπους θέση. Για κακή της τύχη εκείνη την ώρα μια κυρία έκλεινε εισητήριο για άλλη μέρα , με άλλο τρένο που είχε θέσεις. Πετάγεται λοιπόν η κοπελιά και άρχιζε να φωνάζει" τώρα βρήκες θέση, ε; Θα δεις τι θα πάθεις". Προσπαθήσαμε να της εξηγήσουμε όλοι μαζί ότι η κυρία ήταν για άλλο τρένο αλλά του κάκου. Τελικά μπήκαμε στο τρένο, και εγώ βρήκα να κάτσω όσο αυτή τηλεφωνούσε στα κεντρικά για να πρήξει και κάποιον άλλον. Με αποτέλεσμα... να μη βρει θέση!!

Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία; Ότι τελικά το μόνο που έχουμε είναι να χάσουμε  όταν τραβάμε πολύ τα πράγματα. Ούτε εγώ είχα θέση αλλά το αντιμετώπισα αλλιώς. Και εγώ δε χαλάστηκα και θέση βρήκα. Ενώ η κοπελιά και όρθια πήγε και όπως την έκοψα και το Lexotanil της το χτύπησε! 

Γι αυτό χαλαρώστε...  Το moto μου είναι ότι όλα γίνονται για καλό. Οτι εάν εμείς δούμε τη ζωή μας θετικά τότε και αυτή θα μας ανταμοίψει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα λεφτά πάνε σε αυτούς που δε τα κυνηγάνε. Γι αυτό λοιπόν relax και take it easy!!!


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι...

Εντάξει μάλλον ο Θεός ξέχασε τον φούρνο ανοιχτό!! Τι ζέστη είναι αυτή? Ψηνόμαστε..

Το πρωί σύρθηκα μέχρι τον ηλεκτρικό και για να περάσει η ώρα περιμένοντας φανταζόμουν παραλίες και παγωμένες γρανίτες. Παράλληλα κρυφάκουγα και τους διπλανούς. Ο κυριούλης δίπλα μου συνομιλούσε με μια άλλη κυριούλα και της αράδιασε τρία εξοχικά που έχει στη κατοχή του , εκ των οποίων το ένα στη Σάμο παρακαλώ. Όταν αυτή η κακομοίρα τον ρώτησε πότε φεύγουν για διακοπές. Αυτός απάντησε με ένα ήρεμο ύφος " Δε θα πάμε, δε μας αρέσουν οι διακοπές". Ντόινγκ.. Τελικά κύριε Χαρδαβέλα όντως υπάρχουν εξωγήινοι και ζουν ανάμεσα μας. 

Πως είναι δυνατόν να μη σου αρέσουν οι διακοπές? Παραλία, χαλάρωση , ηρεμία, φύση, μπλε ουρανός, δροσιά κάτω από δέντρα.. Όντως ταλαιπωρία ακούγεται. Ας κάτσω καλύτερα στη Καλλιθέα που έχω ολόκληρο μπαλκόνι 1τ.μ. και με απεριόριστη θέα στη βράκα του απέναντι. Αχ έπρεπε να δείτε το ύφος της κυρίας σαν να ένιωθε άσχημα για τη μοναξιά του εξοχικού. Βάζω στοίχημα ότι εκείνη τη στιγμή φανταζόταν τι θα έκανε αν ήταν δικό της.

Και εκείνη τη στιγμή που έχω μπεί και εγώ στον πειρασμό να σκέφτομαι πιθανή διακόσμηση για το υποτιθέμενο παραθαλάσσιο εξοχικό μου, περνάει από μπροστά μου μια κοπελιά  με μαύρο φόρεμα και από κάτω καλσόν οπάκ μαύρο!! Και όταν λέμε οπάκ εννοούμε το πολύ χοντρό , δε ξέρω πόσα ντεν, από το οποίο δε φαινόταν δέρμα.. Μα γιατί? Εμείς θέλουμε να βγάλουμε τη σάρκα μας από τη ζέστη και εσυ κοπέλια μου φοράς καλσόν?

Ολοκληρώθηκε το τρίο στούτζες όταν έφτασα στο γραφείο και είδα μια συνάδελφο να φοράει αρβύλες. Αλλά αυτή είναι γνωστή τρελή οπότε δε της έδωσα σημασία!

 Και που να σφίξουν οι ζέστες... Αναμένεται 40αρι το ΣΚ.. Καλή μας διασκέδαση!


Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Μοναξιά ή ελευθερία?

Mετά από 28 χρόνια μένω μόνη μου. Στην ουσία δεν έχω μείνει ποτέ μόνη μου. Μέχρι τα 18 έμενα με την οικογένεια μου . Μετά όταν ήρθα Αθήνα για να σπουδάσω τα πρώτα χρόνια έμεινα με την αδερφή μου και μετά με μία φίλη μου. Μετά αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί με τον Θ. Και τώρα είμαι μόνη.. Στην ουσία ο Θ δεν έχει φύγει οριστικά από το σπίτι, απλά πήρε κάποια ρούχα και τον υπολογιστή του.

Μοναξιά δεν έχω νιώσει ακόμα. Φροντίζω να είμαι συνεχώς έξω. Συνεχώς σε κίνηση για να μην σκέφτομαι. Κουράστηκα να σκέφτομαι. Μαγικές μπάλες για να βλέπουμε το μέλλον δυστυχώς δεν υπάρχουν και εγώ αυτή τη στιγμή ακροβατώ μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας...Καλούμαι να αποφασίσω τώρα για το μέλλον. Για την κατάληξη που θα έχουμε εμείς οι δυο μαζί. Στην αρχή θα είμαστε καλά, το ξέρω. Αλλά αργότερα. Τι γίνεται αργότερα?

Δε μου λείπει όσο θα έπρεπε.. Βέβαια έτσι ήμουν πάντα. Όταν αλλάζει μια κατάσταση στην αρχή απολαμβάνω την αλλαγή. Μετά μελαγχολώ. Προς το παρόν βγαίνω.


Πήγαμε στη συναυλία του Μαχαιρίτσα. Πιο βαρετή πεθαίνεις.. Δεν έχω βαρεθεί περισσότερο σε συναυλία. Και γενικά είμαι ανεκτική σε απαλούς ήχους και σε πράγματα στα οποία έχω πληρώσει για να δω..Αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο. Και δεν ήταν μόνο δική μου άποψη, ούτε των καννίβαλων φίλων μου, αλλά γενικά όλης της κερκίδας. Καλεσμένοι στη συναυλία ήταν τραγουδιστές και συγκροτήματα από όλη τη Μεσόγειο αλλά ο ήχος τους ήταν τόσο ξεπερασμένος και βαρετός που δε παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον. 

Το Καλλιμάρμαρο ήταν γεμάτο κόσμο και στις κερκίδες και στην αρένα. Που παρεπιμπτώντως άμα ξαναδώ στην αρένα καρεκλίτσες θα σηκωθώ να φύγω άμεσα.. Είναι σημάδι βαρεμάρας! Πάντως στη συναυλία είχα και τις επιτυχίες μου .. .Τουλάχιστον περνάει ακόμα η μπογιά μου.  Μπράβο παιδάκια , δώστε θάρρος στη χωρισμενή. Βέβαια παρέλειψα να πω στα αγοράκια ότι μάλλον τους ρίχνω μια δεκαετία αλλά δε πειράζει!! Αχ αυτή η νέα γενιά.. Πολύ εξελιγμένη. Κολασμένα εξελιγμένη!

Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που πολύ μου αρέσει!




"Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει... Τα θέλω, τα μη"

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Γράμμα σε εκείνον...

Δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω να τρέχεις από πίσω μου. Το μόνο που ζήτησα ήταν να είμαστε αγαπημένοι. Ποτέ δε πίστεψες πόσο σε αγάπησα , πόσο σε ερωτεύτηκα . Πάντα έβλεπες φαντάσματα και σκιές ανάμεσα μας και μου ζητούσες αποδείξεις. Αποδειξεις ότι σε αγαπούσα, αποδείξεις ότι σε ήθελα. Ναι ήμουν πολύ διαφορετική από ότι είχες συνηθίσει. Ναι δεν ανοίχθηκα αμέσως. Ναι είμαι κρυψίνος σαν χαρακτήρας αλλά σε εσένα παραδόθηκα. Άλλαξα για σένα, για να είσαι εσύ καλά . Για να είμαστε εμείς αγαπημένοι. Ήταν τόση η αγωνία μου να είμαστε καλά . Να είμαστε μαζί που δεν έβλεπα ότι χανόμουν. Ότι εξαφανιζόμουν μέσα σε αυτό που προσπαθούσα να γίνω για να σου αρέσω. Για να με αποδεχτείς και να με καταλάβεις. Δε με κατάλαβες όμως ποτέ. Εξακολούθησες να με πιέζεις , να αλλάξω και άλλο. Να μην δίνω τόση σημασία στους φίλους μου. Να μην πηγαίνω διακοπές αν δεν ερχόσουν και εσυ. Να κάνω δουλειές στο σπίτι. Να μαγειρεύω καθημερινά. Πράγματα τα οποία θεωρούνται δεδομένα και ναι θα τα έκανα και μόνη μου χωρίς πίεση αν υπήρχε λίγη κατανόηση. Αν δεν υπήρχε τόσος ανταγωνισμός. Ποιός δουλευει περισσότερο, Ποιός κουράζεται περισσότερο. Ποιός κοιμάται περισσότερο. Έτσι δε προχωράει καμία σχέση. Δεν είμασταν ποτέ μαζί, Είμασταν πάντα απέναντι. Περιμέναμε στη γωνία για να βρούμε κάτι αρνητικό να προσάψουμε στον άλλον. 

Μέσα σε όλα αυτά προστέθηκαν και οι καυγάδες. οι βρισιές και οι προσβολές. και εγώ τα ανεχόμουν. Με μια αξιοπερίεργη απάθεια. Σαν να μου άξιζαν. Σε κάθε τσακωμό στο τέλος μου έλεγες "εσύ φταις. Με βλέπεις ότι νευριάζω και με εξωθείς στα άκρα. Οταν νευριάζω μη μου μιλάς" . Έπρεπε όταν νευριάζεις να σε ακούω να με προσβάλλεις, εμένα και την οικογένεια μου, χωρίς να μιλάω. Να περιμένω να ηρεμήσεις και μετά να σου έλεγα τα παράπονα μου. Δε το έκανα όμως . Εγω φώναζα, τσακωνόμουν μαζί σου, προσπαθούσα να σου δείξω ότι έχεις λάθος. Μετά δε μιλάγαμε για λίγες ώρες και μετά πάλι μαζί. Με έκανες να νιώθω ότι φταίω πάντα εγώ. Στο τέλος του καυγά δε θυμόμουν καν γιατί τσακωθήκαμε. Τώρα όμως το βρήκα γιατί τσακωνόμασταν. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΣ. Γιατί όλα σε ενοχλούσαν. Το λάθος μου ήταν ότι δε μίλαγα. Δε σε διαολόστειλα νωρίς για να ξυπνήσεις. Να δεις ότι εδω δε σε παίρνει να συμπεριφέρεσαι όπως γουστάρεις. Έγώ όμως φοβόμουν μην ξανατσακωθούμε. Μην σε χάσω. Σε αγαπούσα μάλλον περισσότερο από ότι είχα καταλάβει.

Τώρα βλέπω ξεκάθαρα. Από την αρχή έτσι ήταν. Θυμάμαι ότι λίγο πριν φύγεις για φαντάρος είχαμε πάει τσακωμένοι στο πάρτυ της Μ. Πίστευες ότι σου κρύβω πράγματα από το παρελθλόν μου. Είμασταν μόλις δύο εβδομάδες μαζί!Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της Ε. "είναι πολύ νωρίς για να τσακώνεστε. Πρόσεχε". Δε πρόσεξα όμως. Ήθελα τόσο πολύ να πετύχει που αγνοούσα όλα τα σημάδια. Για τέσσερα χρόνια λειτουργούσα σε safe mode. Μεταμορφώθηκα σε ζόμπι. Το πήρα απόφαση πως με τους καυγάδες δε βγαίνει τίποτα και τους σταμάτησα. Όταν νευρίαζες έκανα την κότα. Εσυ χαιρόσουν " είδες αν δε το συνεχίζεις εσύ δε τσακωνόμαστε" μου έλεγες και εγώ σε κοίταγα απαθέστατη. Φέτος σε ενοχλούσε η απάθεια μου. Ότι δε κουνιόμουν από το σπίτι. Ότι έβλεπα τηλεόραση. Ναι τα ζόμπι δεν έχουν πολλές δραστηριότητες. Μέσα μου όμως επεξεργαζόμουν όλα αυτά που είχαν συμβεί. 

Είμαι 28 χρονών αρραβωνιασμένη με κάποιον που δεν αντέχω τη συμπεριφορά του πια. Σκέφτηκα τη ζωή μου στο μέλλον και τρόμαξα. Είδα τον πατέρα σου πως συμπεριφέρεται στη μάνα σου και φρίκαρα. Είμαι μικρή ακόμα δε θα παραιτηθώ. Μου αξίζουν τα καλύτερα. Έβλεπα φωτογραφίες μου παλιές και ζήλευα εκείνη τη σπίθα στο μάτι. Εκείνη τη φλόγα που με έπειθε ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Οτι είμαι δυνατή. Σιγά -σιγά καθώς ξεφυλιζα τις φωτογραφίες η φλόγα έσβηνε. Το κορίτσι που γέλαγε με τα μάτια είχε μετατραπεί στο κορίτσι που γέλαγε συμβατικά. Δε θυμάμαι από πότε έχω να νιώσω χαρούμενη. Πραγματικά χαρούμενη. Μέσα στην απελπισία μου αναζήτησα τον πρώην μου. Το έμαθες και σε ταρακούνησε αρκετά. Στην αρχή για όλους τους λάθος λόγους. Αντί να σκεφτείς γιατί να κάνω κάτι τέτοιο σκέφτηκες ότι ήθελα να σε κερατώσω. Στάθηκες έξυπνος αυτή τη φορά όμως. Κατάλαβες ότι περίμενα ένα μικρό σου στραβοπάτημα , μια μικρή βρισιά, μια υποψία φωνής, για να πείσω τον εαυτό μου ότι το σωστό είναι να χωρίσουμε και δε μου την έδωσες την ευκαιρία.

Είπαμε να μείνουμε για λίγο μόνοι. Να σκεφτούμαι τι θέλουμε και πως θέλουμε να συνεχίσουμε. Γύρισες πίσω. Μου ζητησε συγνώμη για όλα όσα έχεις κάνει. Αναγνώρισες ότι η συμπεριφορά σου ήταν λάθος. Μου ζήτησες μια δεύτερη ευκαιρια...

Το ξέρω ότι με αγαπάς πολύ. Το ξέρω ότι υποφέρεις τώρα που χωρίσαμε. Δε θέλω να σε στεναχωρώ αλλά μου είναι αδύνατον να προσπαθήσω. Για να καταφέρω να παραδεχτώ όλα όσα με πλήγωναν χρειάστηκε να κάψω πολλά πράγματα μέσα μου. Πλέον δε νιώθω τίποτα παρά μόνο μια απέραντη ανακούφιση. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Δε θέλω να είσαι στεναχωρημένος. Δε θέλω να ακούσω από κανέναν κακό λόγο για σένα. Φοβάμαι όμως να  προσπαθήσω. Φοβάμαι ότι δε θα έχω τη ψυχική δύναμη να φύγω όταν τα πράγματα θα ξαναχαλάσουν. Ότι θα συνεχίσω να βουλιάζω.

Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Να μην είχε χρειαστεί ποτέ να τα σκεφτώ όλα αυτά που σκέφτηκα.