Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

7 πράγματα που μου δίδαξε η ζωή...

Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα όταν ο παππούς σου που πάσχει από κατοχικό σύνδρομο, σε κοιτάει, σε ζυγίζει με το μάτι και μετά σου λέει "μπράβο, καλή είσαι τώρα".

Καταλαβαίνεις ότι δεν πέτυχε το ombre λουκ στα μαλλιά σου όταν ο πατέρας σου που συνήθως φοράει διαφορετικού χρώματος κάλτσες σε κοιτάει από ψηλά και σου λέει μήπως πρέπει να πας κομμωτήριο?

Καταλαβαίνεις ότι κάποιος δεν είναι καλά όταν τον ρωτάς "τι κάνεις" και σου απαντάει "Είμαι πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά. Δεν υπάρχει πόσο καλά είμαι. Αλήθεια είμαι πολύ καλά. Περνάω υπέροχα". Οκ, μας έπεισες.

Καταλαβαίνεις ότι οι ορμόνες σου κάνουν πάρτι όταν κλαις επειδή ένας άγνωστος κύριος αποχαιρετά την άγνωστη οικογένεια του στην αποβάθρα του ΟΣΕ. Ο καημένος ο κύριος ήρθε και κάθησε δίπλα μου στο τρένο ενώ η πεντάχρονη κόρη του είχε κολλήσει πάνω στο τζάμι του τρένου και ψιθύριζε "σε αγαπώ" κλαίγοντας , ο μπαμπάς της και η μαμά της γελούσανε, την πειράζανε και της λέγανε "τι κλαις βρε χαζό?", ενώ εγώ έμπηξα τα κλάματα. "Πως μπορείτε και την αφήνετε?" ρώτησα τον άγνωστο κύριο... Και τα δάκρυα ποτάμι... Ο καημένος ο κύριος βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα σε δυο κλαίουσες. Την πεντάχρονη κόρη του απ΄ 'έξω από το τρένο που έκλαιγε και την 28αχρονη-γαϊδούρα συνταξιδιώτισσα του μέσα στο τρένο που έκλαιγε χωρίς προφανή λόγο. Γυναίκες+ορμόνες=ΚΟΛΑΣΗ

Καταλαβαίνεις ότι κάποιος είναι δικηγόρος και βλάκας εάν φοράει πουκάμισο με κεντημένα τα αρχικά του ονόματος του. Π.Π.

Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να σοβαρευτείς και να κόψεις τις βλακείες όταν η τετράχρονη ανιψιά σου δε δέχεται να μπει μαζί σου στη θάλασσα εάν δε φοράει μπρατσάκια και σωσίβιο ταυτόχρονα (της έχω κάνει κάτι βουτιές που καθόλου δεν έχει εκτιμήσει).

Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να λες πάντα την αλήθεια όταν κάνεις πλάκα στην ανιψιά σου ότι είσαι φάντασμα, εκείνη δε ψαρώνει και μετά σου λέει  με ύφος "Χριστίνα γιατί λες τόσα ψέματα?". Μούτρα-κιμάς  0-1.



ΥΓ: Καταλαβαίνεις ότι την Παρασκευή φεύγω για διακοπές από την παραπάνω φωτογραφία...



Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Houston we have a problem.

Και εκεί που είσαι ήρεμη και γράφεις στο μπλοκ σου και περηφανεύεσαι για το πόσο και γαμώ είσαι που δε σε έχει ανακαλύψει κανείς, ξαφνικά μαθαίνεις ότι κάποιος σε διαβάζει. Κάποιος που σε ξέρει, κάποιος που υποπτευόσουν ότι σε διαβάζει αλλά δεν ήθελες να το πιστέψεις. Και τότε τρέχεις στις παλιές σου αναρτήσεις και ψάχνεις να βρεις τι έγραφες τις καλές εκείνες εποχές που νόμιζες ότι είσαι anonymous. Και μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι να το κλείσεις. Ή να το κάνεις κλειστό. Και το κλείνεις για ένα Σκ και αφήνεις μοναδικό αναγνώστη σου τον εαυτό σου. Και μετά μπαίνεις από Δευτέρα και έχεις 0 μηνύματα στο inbox σου. Και μετά μπαίνεις στα στατιστικά του μπλοκ σου και βλέπεις την ευθεία γραμμή στο μηδέν σαν καρδιογράφημα νεκρού σε χειρουργείο. Και μετά σκέφτεσαι ότι δε θέλεις να το αφήσεις να πεθάνει. Και τότε του ξεκινάς τις τεχνητές αναπνοές και το αφήνεις και πάλι ανοιχτό σε όλους....Ας είναι στη τελική μέσα σε όλους και αυτός. Ας με διαβάζει! 

Είναι αναπόφευκτο. Το πήρα απόφαση. Σιγά σιγά θα μαθευτεί ότι έχω μπλοκ. Αφού το ξέρει ένας (και ειδικά αυτός ο ένας που δε μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό) αναγκαστικά θα μαθευτεί. Άλλοι θα γελάσουν, άλλοι θα με θεωρήσουν αλλοπρόσαλλη, άλλοι θα κουνήσουν το κεφάλι τους και θα πουν τι αηδίες είναι αυτές, άλλοι θα μου κάνουν μήνυση για διασυρμό και σε κάποιους μπορεί και να αρέσει. Σε κάθε περίπτωση δε θα με καταλάβουν. Δε θα καταλάβουν την ανάγκη μου να γράφω. Την ανάγκη μου να μοιράζομαι. Οι φίλοι μου είναι όλοι μη καλλιτεχνικοί. Τεχνοκράτες. Ξέρω από τώρα τι θα πουν "δεν έχει με τι να ασχοληθεί. Τελεία". 

Εσείς που γράφετε επώνυμα, με φωτογραφίες κτλ πως νιώθετε που σας διαβάζουν οι γνωστοί σας? Δε μπαίνετε στη διαδικασία να φιλτράρετε τι θα γράψετε έτσι ώστε να μην πληγώσετε κάποιον ή  για να κρύψετε κάτι από κάποιον? Γαμώτο το λάτρευα που εδώ ήμουν ελεύθερη...

'Εχω γράψει αναρτήσεις που κλείνουν σπίτια εάν διαβαστούν από τα λάθος άτομα. Έχω γράψει αναρτήσεις για άτομα το οποία δε θα μου ξαναμιλήσουν εάν τις διαβάσουν. Και αναρωτιέμαι? Πόσους πραγματικούς φίλους αντέχω να χάσω και για πόσους ιντερνετικούς?

Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δε θέλω να το κλείσω. Δε θέλω να χάσω την επικοινωνία μου μαζί σας. Δε θέλω να χάσω αυτή τη μορφή επικοινωνίας. Θα προσπαθήσω να συνεχίσω να γράφω σαν να μη με διαβάζει αυτός. Θα προσπαθήσω να παραμείνω ελεύθερη και ειλικρινής. 







Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Δυο Ισπανίδες απ'τη Κυψέλη

Δε θυμάμαι ακριβώς ποιο καλοκαίρι ήτανε. Ήτανε η π.Θ. εποχή, εγώ ήμουν ακόμα φοιτήτρια και τρελαμένη! Είχα υποσχεθεί σε μια φίλη μου, την Ντίνα, να πάμε μαζί διακοπές στην Ίο,  όμως εκείνο το καλοκαίρι εγώ δεν είχα σταματήσει να γυρίζω την Ελλάδα. Αρχικά για δουλειά, μετά για διακοπές, μετά σε σπίτια φίλων... Δυο μήνες διακοπές... Τι ωραίες εποχές. Η Ντίνα βέβαια γκρίνιαζε ότι την πούλησα και ότι της το είχα υποσχεθεί, οπότε για να σταματήσει η γκρίνια αποφασίσαμε να πάμε ένα Σαββατοκύριακο κάπου. Η Ίος έγινε Σκιάθος και εμείς  φύγαμε Παρασκευή, χωρίς να έχουμε κλείσει πουθενά αφού εγώ επέμενα ότι σίγουρα θα βρούμε. Η Σκιάθος τότε, στην προ-Star και Τσιλιπουνιδάκη εποχή, δεν ήταν τόσο διάσημη παρόλα αυτά και πάλι δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε δωμάτιο και αυτή ήταν και η τελευταία φορά που πήγα τόσο ανοργάνωτη διακοπές.

Αφού βολευτήκαμε στο ημιυπόγειο δωματιάκι μας βγήκαμε μια βόλτα. Η Σκιάθος τότε δεν είχε ιδιαίτερη ζωή και θυμάμαι ότι δε μου άρεσε η νυχτερινή της ζωή. Είναι που είμαι και εγώ  κυκλαδοτύπος οπότε ήμουν λίγο αρνητική. Οι παραλίες της βέβαια και ειδικά οι Κουκουναριές μου έχουν μείνει αξέχαστες. Τότε το beach-bar Βanana που τώρα ακούω ότι γίνεται χαμός ήταν κλειστό. Οπότε γενικά ήταν ήρεμο νησί και εμείς μη ξεχνάτε ότι ήμασταν δυο κοπέλες μόνες...

Το δεύτερο βράδυ είχα αρχίσει ήδη να ξενερώνω και να βαριέμαι. Οι τύποι που μας τη πέφτανε ήταν όλοι I love Karditsa φάση και εγώ δεν έχω πρόβλημα με την πόλη, μιας και η μισή μου καταγωγή είναι από εκεί, αλλά έχω ένα πρόβλημα με τη βλαχιά. Τότε μου ήρθε και η καταπληκτική ιδέα: "θες στους επόμενους που θα μας τη πέσουνε να πούμε ότι είμαστε τουρίστριες? Ότι και καλά δεν καταλαβαίνουμε ελληνικά?" ρώτησα την Ντίνα, η οποία σαν θεόμουρλη που ήταν τη βρήκε την πιο τέλεια ιδέα του καλοκαιριού. Φτιάξαμε το σχέδιο δράσης και αλλάξαμε μαγαζί. Θα ήμασταν Ισπανίδες, λόγω χρώματος δε μπορούσαμε να είμαστε Σουηδέζες και λόγω προφοράς δε μπορούσαμε να είμαστε Αμερικανίδες.Το γεγονός ότι δε ξέραμε γρι ισπανικά δεν έδειξε να μας προβληματίζει.

Μπήκαμε με αέρα νικητών μέσα στο πρώτο μπαράκι που είδαμε και καθήσαμε στην μπάρα. Δεν είχα προλάβει να βγάλω την τσάντα από τον ώμο όταν ήρθαν τα πρώτα σφηνάκια από τον μπάρμαν. Του κάνω νόημα και καλά να τον ευχαριστήσω και με πλησιάζει, "Είσαι πολύ γλυκιά" μου λέει. Εγώ έκανα ότι δεν τον καταλαβαίνω και του απαντάω στα αγγλικά. Ο μπάρμαν εντωμεταξύ πρέπει να ήταν πρωτοξάδερφος του Κασιδιάρη, "τουρίστρια είσαι?" με ρωτάει με βλέμμα γεμάτο αηδία. "Δε σου φαίνεται" συνεχίζει και με παρατάει σύξυλη. Η πρώτη μας επαφή σαν τουρίστριες δεν πήγαινε όπως τα περιμέναμε αλλά εμείς παραμείναμε προσηλωμένες στον στόχο μας. Έπειτα από λίγο ένας δεύτερος μας πλησιάζει, ο οποίος έφυγε άκλαυτος, και μετά από λίγο ένας τρίτος ο οποίος άρεσε στην Ντίνα. Αυτός ήταν μόνος του στο νησί (νομίζω ότι δούλευε εκεί ή κάτι τέτοιο) και μας πρότεινε να πάμε μια βόλτα. Βασικά στη Ντίνα το πρότεινε αλλά αυτή δεν πήγαινε πουθενά χωρίς εμένα οπότε αναγκάστηκε να με πάρει μαζί του. Βγήκαμε έξω από το μαγαζί και μας λέει "περιμένετε λίγο, να πω και σε έναν κολλητό να έρθει βόλτα μαζί μας". Μετά από λίγο βγαίνει έξω με έναν τύπο "κορίτσια να σας γνωρίσω τον..." μας λέει στα Αγγλικά και αμέσως μετά γυρνάει σε αυτόν και του λέει στα ελληνικά "πως σε λένε ρε μαλάκα?".Ο κολλητός πρέπει να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά του μόλις μπήκε στο μαγαζί.

Πάντα ήθελα να ακούσω τι λένε οι άντρες για εμάς πίσω από την πλάτη μας και αυτή ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία. Οι τύποι νόμιζαν πως δεν τους καταλαβαίναμε και λέγανε μεταξύ τους τις μεγαλύτερες καφρίλες στα ελληνικά. "Είδες? Σου είπα καλή είναι" είπε στον κολλητό για μένα."Πάρτην όμως λίγο πιο πέρα γιατί η δική μου ψήνεται" του είπε αναφερόμενος στην Ντίνα. Μπροστά προχωρούσε η Ντίνα με τον τύπο και πίσω εγώ με τον κολλητό. "Μιλάτε πολύ καλά αγγλικά για Ισπανίδες" μου λέει ο κολλητός "ξέρω και εγώ λίγα ισπανικά" συνεχίζει και εγώ αλλάζω χίλια χρώματα. "Καλύτερα να μιλάμε αγγλικά για να μην νιώθει άσχημα και ο φίλος σου" του λέω και αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα για να φτάσουμε τους  μπροστά. "Πάμε να φύγουμε, θα φάμε ξύλο" ψιθυρίζω στο αυτί της Ντίνας αλλά αυτή είχε πέσει στα πατώματα για τα μάτια του τύπου και δε ξεκόλλαγε. Ο κολλητός εντωμεταξύ είχε αρχίσει να μου λέει ήδη φρασούλες στα ισπανικά και εγώ χαζογέλαγα και απαντούσα si...Ευτυχώς μετά από λίγο ξύπνησε και η Ντίνα είδε τον κίνδυνο, βρήκαμε μια δικαιολογία και τους χαιρετίσαμε! Την επόμενη μέρα ευτυχώς δε τους ξαναβρήκαμε και έτσι συνεχίσαμε ανέμελες τις διακοπές μας.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα χτες που πήρα τηλέφωνο την Ντίνα. Αυτό το τρελό κορίτσι παντρεύεται με έναν τύπο που δε συμπαθώ καθόλου. Με έναν τύπο που θεωρώ ότι την καταπιέζει, που ο μπαμπάς μου μπροστά του μου φαίνεται ότι έχει προοδευτικές ιδέες. Με έναν τύπο που στην τελική είναι μπάτσος και του φαίνεται. Είχαν χωρίσει πριν δυο εβδομάδες και τότε δεν έκρυψα τη χαρά μου. Της είχα πει ότι καλύτερα που χώρισαν και ότι δεν ταίριαζαν καθόλου. Χτες μου είπε ότι τα ξαναβρήκαν και πάνε για γάμο. Καλά μη βιάζεστε της είπα και αμέσως το μετάνιωσα... Αλλά ρε γαμώτο δεν τον πάω καθόλου...







Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Σαν την Χαλκιδική δεν έχει?????

Σαν την Χαλκιδική δεν έχει, λένε οι Θεσσαλονικιοί. Εγώ δε μπορώ να το πω με σιγουριά καθώς η Ελλάδα έχει τόσα όμορφα μέρη. Σίγουρα όμως η Χαλκιδική είναι ένα μέρος με ιδιαίτερη ομορφιά και ιδιαίτερο χαρακτήρα! Η Χαλκιδική είναι το κατάλληλο μέρος για να πας εάν δεν έχεις σχέση. Επίσης είναι το κατάλληλο μέρος για να πας εάν δε θες να κάνεις σχέση! Εμείς μέναμε στον Αρμενιστή στο δεύτερο πόδι. Σε ένα κάμπινγκ πάνω σε μια υπέροχη παραλία. 

Μύνημα προς τον Θ: Στην περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ανακαλύψεις το μπλοκ μου, θέλω να θυμάσαι ότι σε αγαπώ και ότι ό,τι διαβάσεις παρακάτω είναι όλα ψέματα!


Στη Θεσσαλονίκη έφτασα Παρασκευή απόγευμα. Ήρθε η φίλη μου και με πήρε από το αεροδρόμιο και κατευθείαν φύγαμε για Χαλκιδική. Μέχρι να πούμε τα νέα μας, είχαμε φτάσει στον Αρμενιστή. Στήσαμε τις σκηνές μας και μετά από λίγο ήρθαν και οι άλλες τρεις της παρέας. Το βράδυ βγήκαμε για ένα χαλαρό ποτάκι στο μπαράκι του κάμπινγκ και γυρίσαμε πίσω για ύπνο. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς (το κακό της σκηνής) και κατεβήκαμε παραλία για ένα απερίγραπτο λιώσιμο. Όλη μέρα το μόνο που κάναμε ήταν να βάζουμε αντηλιακό, να βουτάμε στη θάλασσα, να γυρνάμε γύρω-γύρω από την ομπρέλα αναλόγως κατά που έπεφτε η σκιά και να βαθμολογούμε τους τριγύρω αρσενικούς. Είχαμε και δύο ελεύθερα κορίτσια στην παρέα.... 

Το απογευματάκι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα δίπλα μπιτσόμπαρο που απ' ότι μου είπανε έκανε πάρτυ! Η φάση εκεί μου θύμισε Μύκονο και Super Paradise. Όλοι με τα μαγιό να πίνουν και να χορεύουν. Είχα χρόνια να βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια στις παραλίες που πάμε όχι μπιτσόμπαρα δεν έχει αλλά ούτε καντίνα να πάρεις ένα νερό. Το καταδιασκέδαζα όμως. Μετά από δύο mojito, που σε πραγματική ώρα δε ξέρω πόση ήταν, ήρθε ένας φίλος μιας κοπέλας. Πάνω στη βλακεία της στιγμής του είπαμε ότι κάνουμε μπάτσελορ και αυτός πρότεινε να μας φέρει αγόρια να μας χορέψουνε. Φεύγει λοιπόν και μετά από λίγο γυρίζει πίσω με δυο τύπους. Ο ένας ήταν από αυτούς που στην παραλία είχαν σκοράρει πολύ ψηλά και τα ματάκια της μιας ελεύθερης κοπελιάς βγάλανε καρδούλες, θαυμαστικά, και δολάρια ταυτόχρονα. Δυστυχώς όμως για εκείνη ο τύπος ,που παρακάτω θα τον λέμε ο Τύπος, άρχισε να δείχνει από νωρίς μια προτίμηση προς τα εμένα. "Ρε μαλάκα ο Τύπος έχει κολλήσει πάνω σου" μου λέει σε κάποια φάση η Μαρία." Μίλα του" της λέω , "εγώ έτσι και αλλιώς δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι". Μόνο τότε παρατήρησα βέβαια ότι εκτός από εμένα ο Τύπος δε μίλαγε σε καμία άλλη. Όταν του απηύθυναν το λόγο απαντούσε μονολεκτικά ενώ με εμένα έκανε συζητήσεις και μόνο το πώς πέρασε την παιδική του ηλικία δε μου είπε. Ο Τύπος ήταν από αυτούς τους τύπους που όταν είσαι μόνη σου παρακαλάς να σου την πέσουν. Μελαχρινός, μουσάτος, όχι πολύ ψηλός, αδύνατος, ελαφριά γυμνασμένος, γιατρός, Θεσσαλονικιός, άκρως ενδιαφέρον, γλυκός, με ζεστά μάτια και υπέροχο χαμόγελο.

Αφού κλείσαμε το μπιτσόμπαρο, η ώρα είχα πάει ήδη μία, εμείς ήμασταν ακόμα με τα μαγιό και τ΄αλάτι και αποφασίσαμε πως ένα ποτό ακόμα είναι μια καταπληκτική ιδέα. Ο Τύπος μου πρότεινε να με γυρίσει πίσω με τη μηχανή (αυτό ξέχασα να το προσθέσω στα παραπάνω to die for χαρακτηριστικά) αλλά εγώ αρνήθηκα ευγενικά και προτίμησα να γυρίσω στριμωγμένη στο πίσω κάθισμα ενός Honda. Πίσω στον Αρμενιστή πήγαμε κατευθείαν στο μπαράκι, όπου και εκεί είχαν ένα τύπου πάρτι αλλά πιο χιπστέρικο. Με χιπστέρικη μουσική και χιπστέρικο κόσμο. Εκεί χωριστήκαμε σαν παρέα. Οι δυο ελεύθερες φύγανε με τον Τύπο και τον έναν  φίλο του τον Ψηλό και καθίσανε σε ένα τραπεζάκι. Εγώ, προσπαθώντας να ξεφύγω από τον Τύπο, με τις δυο δεσμευμένες και κάργα μεθυσμένες φίλες πήγαμε στο μπαρ αλλά εκεί έπεσα πάνω σε πιο γελοίους και γλοιώδεις τύπους οπότε επέστρεψα εκεί που καθόταν η μισή παρέα και ο Τύπος. Μετά από λίγο η μια ελεύθερη έφυγε για ύπνο και έτσι έμεινα εγώ με τον Τύπο και τους άλλους δύο. Η μία η κοπέλα γούσταρε τον Ψηλό οπότε όταν με ρώτησε ο Τύπος εάν θέλω να πάμε βόλτα στη παραλία το θεώρησα καλή ευκαιρία για να τους αφήσουμε μόνους τους. 

Στη παραλία καθήσαμε και κοιτάζαμε τα αστέρια. Αφού συμφωνήσαμε ότι ο ήχος τον κυμάτων είναι ο πιο υπέροχος ήχος που υπάρχει και αφού συμφωνήσαμε ότι ο έναστρος νυχτερινός ουρανός είναι ο πιο τέλειος πίνακας που υπάρχει, μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Στα χέρια μου κρατούσα έναν από αυτούς τους φακούς με τη μανιβέλα που λειτουργούν χωρίς μπαταρίες. Από τη νευρικότητα μου τον φόρτισα για το υπόλοιπο βράδυ. "Κρυώνεις;" με ρώτησε και έβγαλε και μου έδωσε τη ζακέτα του. Είχε  ξαπλώσει στο πλάι και με κοιτούσε. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Σκεφτόμουν απλά τον Θ. Όχι γαμώτο δε γίνεται να τον κερατώσω και ας είναι ο άλλος τόσο τέλειος. Το ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα ήμουν σκατά. Όχι, δε γίνεται να του το κάνω αυτό. Εκείνη τη στιγμή με ακούμπησε απαλά και τον ένιωσα να με πλησιάζει. "Έχω σχέση" του λέω και αυτός κοκάλωσε και έριξε τα υπέροχα μάτια του στην άμμο. " Να πω ότι λίγο πολύ όλοι κάτι έχουμε ή θα θεωρηθεί υπερβολικό?" μου είπε. "Θα θεωρηθεί υπερβολικό" του απάντησα. "Εσύ μόνος?" τον ρώτησα. "Ναι" μου απάντησε."Καλύτερα" του είπα και τον είδα να με κοιτάει απορημένος. "Αλλιώς θα ήσουν μαλάκας" συνεχίσα και αυτός μου γέλασε. "Πάμε πάνω" τον ρώτησα." Δε θέλω, αλλά πάμε" μου είπε. Στο δρόμο με σταμάτησε και με ρώτησε "αξίζει να έχεις σχέση?". "Άλλες φορές ναι και άλλες όχι" του απάντησα και ήξερα ακριβώς ότι αυτή ήταν μια στιγμή που δεν αξίζει να έχεις σχέση. Αργότερα όμως που γύρισα στη σκηνή και πήρα τηλέφωνο τον Θ και μιλήσαμε για όλα αυτά που για μας έχουν σημασία τότε ναι, αξίζει να έχεις σχέση. Και τότε κοιμήθηκα ήρεμη!







Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Κανονίζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου...

Αυτή η εβδομάδα είναι αυτή η ωραία εβδομάδα του χρόνου που κανονίζεις τις διακοπές σου. Έχουμε σκεφτεί ποιοι και πού θα πάμε. Έχουμε βρει τις ημερομηνίες, τα καράβια και πλέον μένει να βρούμε τα δωμάτια που θα μείνουμε. Φέτος το πρόγραμμα είναι γεμάτο και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα!! Θα πάμε Σχοινούσα- Κουφονήσια-Αμοργό. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο με έχουν βάλει να βρω εγώ τα δωμάτια. Αυτά τα παιδιά δε μαθαίνουν με τίποτα. Τι άλλο πρέπει να τους κάνω για να δουν ότι δεν πρέπει να με εμπιστεύονται στο θέμα της διαμονής??? (βλέπε εδώ και εδώ)

Σε περίπτωση που σκέφτεστε να πάτε Σχοινούσα σας ενημερώνω ότι αργήσατε να κλείσετε! Το νησί είναι φουλ. Πήρα τηλέφωνο σε πάνω από 20 δωμάτια και μόνο δύο είχαν. Το ένα είχε ένα διαμέρισμα στο οποίο θα μπορούσαμε να μείνουμε τέσσερα άτομα και το έδινε στην καταπληκτική τιμή των 189€ per night... Ευκαιρία!  Κοψοχρονιά. Τρελάθηκε το αφεντικό και τα έβαλε τσάμπα! Τελικά εμείς κλείσαμε σε κάτι ενοικιαζόμενα με 35€ τη βραδιά και άμα δεν τους αρέσει, σκοτίστηκα. Tsipis is my middle name!

Με την κυρία που μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάναμε και την μυθική στιχομυθία:

ΕΓΩ:    Και που ακριβώς βρίσκεστε?
ΚΥΡΙΑ: Κάτω από τη Νάξο.
ΕΓΩ:    Ναι. Ξέρω που βρίσκεται η Σχοινούσα. Εσείς που βρίσκεστε πάνω στη Σχοινούσα?

Στην Αμοργό έχουμε κλείσει και μας μένουν μόνο τα Κουφονήσια αλλά και εκεί κάτι έχω βρει. Χτες πάνω στην απελπισία μου που δεν έβρισκα δωμάτια στη Σχοινούσα και είχα πάρει τη λίστα με τα ενοικιαζόμενα και τους έπαιρνα με τη σειρά, μπέρδεψα τα τηλέφωνα και πήρα λάθος. "Ωχ συγνώμη της λέω, κατα λάθος σας πήρα". "Ναι, τι θέλετε" επιμένει αυτή. "Τίποτα, κατα λάθος. Για κάτι δωμάτια έπαιρνα" της εξηγώ. "Στα Κουφονήσια ή στην Αμοργό θέλεις? Έχω κάτι πολύ ωραίες νεόδμητες γκαρσονιερούλες στα Κουφονήσια". Κωλοφαρδία!






ΥΓ1: Ο,τι πληροφορίες έχετε για τα τρία νησάκια είναι καλοδεχούμενες.... 

ΥΓ2: Εάν το ΣΚ δείτε καπνό μη φοβηθείτε. Δεν είναι φωτιά. Ο Θ είναι. Θα βγάζει καπνούς από τα αυτιά. Θα πάω Χαλκιδική με φίλες και ο Θ ατμίζει.