Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Μετά το γάμο τι?

Μετά το γάμο τι έχεις να κάνεις? Να δηλώσεις το γάμο στο δημαρχείο, να ξεκουραστείς, άντε και να αλλάξεις κανά δώρο. Σωστά? Λάθος! Μετά το γάμο έχεις να πας το γαμήλιο ταξίδι!!

Εμείς είχαμε αποφασίσει να μην πάμε κατευθείαν μετά το γάμο. Θα αφήναμε να περάσει κανένα δίμηνο έτσι ώστε να πλησιάζουν Χριστούγεννα και να πάμε στη Χριστουγεννιάτικη Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! Αλλά επειδή μας φαινόταν κάπως να γυρίσουμε κατευθείαν σπίτι μας και στις δουλειές μας αποφασίσαμε να πάμε ένα γαμήλιο ταξιδάκι εξπρές στην Αράχωβα. Προορισμός ωραίος, κοντινός και το κυριότερο είχαμε ξαναπάει και οι δυο οπότε μπορούσαμε να κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο χωρίς καμία τύψη για όλα αυτά που χάνουμε! Γιατί ναι αυτό είναι το πρόβλημα μου! Όταν πάω κάπου διακοπές η έννοια διακοπές παύει να ισχύει! Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς, πρέπει να πάμε παντού, πρέπει να δούμε τα πάντα!!! Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που δεν ήθελα να πάμε γαμήλιο αμέσως μετά. Ήξερα ότι θα ήμουν κουρασμένη και δε θα μπορούσα να κουραστώ επιπλέον. Οπότε θα έχανα μέρη!!

Και όντως με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήμουν ένα πτώμα. Όταν ειδικά η κοπέλα στη ρεσεψιόν μας έδωσε το κλειδί του δωματίου και μας είπε ότι το δωμάτιο είναι στον πρώτο όροφο χωρίς ασανσέρ ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ακόμα τη θυμάμαι αυτή τη σκάλα. Τριάντα σκαλιά και μου φαινόταν ότι ανέβαινα στο Παλαμίδι. Γονατιστή ήθελα να τα ανέβω. Ανεβήκαμε λοιπόν στο δωμάτιο, κάναμε ένα μπανάκι και ανάψαμε το τζάκι. Το τζάκι που λυσσάξαμε να έχει το δωμάτιο. Αφού λοιπόν το ανάψαμε κάτσαμε να το απολαύσουμε...Και κοιμηθήκαμε! Από τις οχτώ το βράδυ μέχρι το άλλο το πρωί. Ούτε τζάκι είδαμε, ούτε καν όνειρο.

Το επόμενο πρωί συρθήκαμε για καφέ, μετά σύραμε το κουφάρι μας για φαγητό και μετά μαζέψαμε τα κομμάτια μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Αυτό ήταν το μίνι γαμήλιο. Γιατί ακολουθούσε και το μεγάλο. Το δεκαήμερο σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! 

Ένα μήνα πριν το ταξίδι έρχεται ο Θ σπίτι σα βρεγμένη γάτα. "Να κοίτα, μου έσκασε μια σπουδαία δουλειά. Μια πάρα πολύ σπουδαία δουλειά. Και βάλε μπόλικο κρασί και οχτώ μπουκάλια μπύρα, θα το κάψουμε απόψε κυρ-Στέφανε, ναι θα το κάψουμε!" Αλλά αυτή η σπουδαία δουλειά τύχαινε να είναι τις ημερομηνίες που εμείς θα βολτάραμε σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη. Οπότε σα σύζυγος πλέον επιχειρηματία αποφάσισα να μην γκρινιάξω. Γιατί και η Βαρδινογιάννενα τι νομίζετε, τα ίδια θα τραβάει και αυτή... Αλλά έλα μου που στο μυαλό μου είχα συνδυάσει τη  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη με Χριστούγεννα! Οπότε ή Χριστούγεννα ή τίποτα. Αλλαγή πλεύσης και νέος προορισμός.

Παρίσι!!!


To be continued...


Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Τω καιρώ εκείνω γάμος εγένετο εν....

Δε θα πω ότι χάθηκα γιατί είναι τόσο κοινότυπο πια που δεν το αντέχω. Άλλωστε δε χάθηκα. Απλά εσείς δε με βλέπατε... 

Με νοσταλγική διάθεση ξύπνησα σήμερα το πρωί. Κάτι το ότι κλείσαμε ένα χρόνο παντρεμένοι, κάτι το ότι χθες ελέησα να κοιτάξω τις φωτογραφίες του γάμου για να φτιάξω το άλμπουμ, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά... Ξεσηκώθηκα και ήρθα να σας μιλήσω για το γάμο μου.

Πριν παντρευτούμε όλοι (και στους όλους βάζω και μερικούς από εσάς) μας λέγανε να μην το τολμήσουμε. Ότι η διαδικασία είναι πολύ αγχωτική , τα έξοδα υπέρογκα και ότι για κανέναν λόγο δεν αξίζει όλος αυτός ο κόπος για ένα βράδυ. Και τώρα έρχομαι εγώ και σας λέω ότι αξίζει. Αξίζει κάθε λεπτό της ετοιμασίας, αξίζει κάθε ευρώ (εντάξει υπήρχαν και πεταμένα λεφτά αλλά ευτυχώς όχι πολλά), και αξίζει όλος αυτός ο κόπος γιατί απλά το βράδυ του γάμου μας ήταν από τα ωραιότερα πάρτι που έχουμε κάνει!!Επίσης φίλοι παντρεμένοι μας λέγανε ότι εάν δε χωρίσουμε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δε θα χωρίσουμε ποτέ. Ότι τους τσακωμούς που ρίξανε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δεν τους έχουν ξαναρίξει στη ζωή τους. Ευτυχώς εμείς ούτε αυτό το είχαμε. Γενικά ήμασταν κουλ και αυτό έβγαινε και προς τα έξω.

Το γενικό πλάνο ήταν ότι εκτός από μπομπονιέρες, προσκλητήρια και λοιπές χαζομαρίτσες ο καθένας θα διάλεγε τα ρούχα του και δε θα έβλεπε ο ένας τον άλλον. Εγώ το τήρησα. Διάλεξα νυφικό, παπούτσια και δεν είδε τίποτα. Βέβαια αποδείχθηκε ότι έκανα πολύ καλά γιατί μια φορά που τόλμησα να του δείξω ένα νυφικό που μου άρεσε νόμισε ότι έκανα πλάκα και μου λέει "Χαχα σα λαμπάδα είναι. Ωραία δε θα χρειαστεί να αγοράσουμε και λαμπάδες!". Οπότε δεν του ξαναέδειξα τίποτα και ησύχασα. Απεναντίας ο Θ διάλεξε να πάει για κουστούμι με μια φίλη μου, που χειρότερος συνδυασμός ανθρώπων για ψώνια δεν πρέπει να υπάρχει. Τρεις μέρες πηγαίνανε και βλέπανε δυο κουστούμια. Να φανταστείτε το παιδί στο Αttica που τον εξυπηρέτησε τον πέτυχε πριν δυο μήνες στο δρόμο και τον χαιρέτησε. Εφιάλτης του είχε γίνει! Τρεις μέρες ερχόταν σπίτι και δε μπορούσε να διαλέξει ποιο από τα δυο. Τρεις μέρες μιλούσαν με τη φίλη στο τηλέφωνο για το κουστούμι. Στο τέλος με φώναξαν να το δω εγώ και να αποφασίσω. Σε ένα λεπτό αποφάσισα και τελείωσε το θέμα. Το παιδί στο Αttica ακόμα με αγαπάει! Για παπούτσια τους άφησα μόνους και κάνανε μόνο δύο μέρες!!

Την τελευταία εβδομάδα πριν το γάμο είχα πάρει άδεια και είχα πάει στους δικούς μου για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα ότι ακόμα δεν είχα αποφασίσει πώς θα κάνω τα μαλλιά μου! Λεπτομέρειες... Οι πρώτες μέρες κυλούσαν όμορφα με καφεδάκια , βολτούλες γιατί έλα μωρέ όλα κανονισμένα τα είχαμε. Είχε και ένα υπέροχο καιρό και κυκλοφορούσαμε με κοντομάνικα. Την Πέμπτη το απόγευμα έρχεται και ο Θ με τους δικούς του και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Transformenrs μεταμορφωθείτε η φάση. Με το που με βλέπει ο Θ μου λέει "άστα με έχουν πρήξει". Υπερβολικός σκέφτομαι αλλά μετά καταλαβαίνω τι εννοεί. Και μέσα σε όλα μεταμορφώνονται και οι δικοί μου που ως τότε ήταν κουλ. Τους πιάνει ένα άγχος από το πουθενά. Να σκέφτονται τη μεγαλύτερη κοτσάνα και να τη λένε κιόλας. Όποτε έλειπα από το σπίτι ήμουν μια χαρά και μόλις έμπαινα σπίτι με έπιανε πανικός!

Εντωμεταξύ ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει. Πέμπτη 7:00 το απόγευμα είχε κρύο και έλεγα ότι θα χιονίσει!! Την Παρασκευή ξύπνησα από τον ήχο της βροχής. Θυμάστε μια Παρασκευή που πλημμύρισε η Αθήνα και ο Πειραιάς?? Ε αυτή ήταν! To meteo και το freemeteo έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι. Έμπαινα συνεχώς να δω τι καιρό θα κάνει! Την Παρασκευή το πρωί πήγα για νύχια και μετά το απόγευμα πήγα να φτιάξω την ανθοδέσμη μου. (Είχα κλείσει εναλλακτικό στολισμό και η κοπέλα δεν ήξερε πώς να κάνει ανθοδέσμες οπότε με ήθελε εκεί για να το πηγαίνουμε μαζί βήμα βήμα). Όσοι με είδανε την Παρασκευή πάθανε σοκ! Έξω να ρίχνει καρέκλες και εγώ με σαγιονάρα (για να μη χαλάσω τα νύχια) να κόβω βόλτες. 

Το Σάββατο, ξύπνησα, έφαγα, ήπια καφεδάκι και μετά καθόμουνα!! Ήταν όλα κανονισμένα οπότε ήμουνα πολύ χαλαρή! Πλάκα, πλάκα στο γάμο μου ήμουν πιο χαλαρή από ότι σε γάμους φίλων μου. Και γιατί να μην είμαι άλλωστε? Ήταν η πρώτη φορά που είχα ένα συνεργείο να με ετοιμάσει και εγώ δεν είχα να κάνω ΤΙΠΟΤΑ!!

Έφυγα στην ώρα μου από το σπίτι αλλά τελικά έστησα τον Θ είκοσι λεπτά γιατί ο αδερφός μου δεν έβρισκε να παρκάρει και μου έλεγε κάνε άλλη μια γύρα, κάνε άλλη μια γύρα. Οπότε εμείς είχαμε παρκάρει λίγο πιο κάτω και περιμέναμε το τελικό οκ. Εκεί λίγο κατααγχώθηκε ο Θ γιατί σου λέει που πήγε η τρελή? Μπας και το σκασε? Αλλά ... Bρε που θα βρω άλλο τέτοιο κελεπούρι? Αφήστε που είχα και την ανιψιά-παρανυφάκι μέσα στο αυτοκίνητο και όλη την ώρα μου έλεγε "Μα γιατί σταματήσαμε? Θα αργήσουμε. Τελευταίοι θα πάμε. Θα έχουν πάει όλοι οι καλεσμένοι πριν από εμάς". Μα αυτό είναι το κόνσεπτ!

Τελικά ευτυχώς φτάσαμε στην εκκλησία, βγάλαμε τις κλασσικές φωτό με το παπούτσι που σκάει πρώτο μύτη και βγήκα γελαστή από το αυτοκίνητο! Αφού πρώτα γύρισα για να κλείσω την πόρτα! Γιατί άμα ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να έχει υπηρέτες να του ανοιγοκλείνουν τις πόρτες δε μπορεί ούτε για μια μέρα να το παίξει πριγκίπισσα. Αφού λοιπόν έκλεισα την πόρτα και ευτυχώς δεν το πάρκαρα κιόλας άρχισα να προχωράω προς τον Θ. Και εκεί άνοιξαν οι ουρανοί των ματιών μου. Κλάμα!!! Γενικά έπεσε πολύ κλάμα σε αυτόν τον γάμο. Έκλαιγα εγώ, έκλαιγε ο Θ, έκλαιγε ο μπαμπάς μου, έκλαιγε ο αδερφός μου (αυτός σε όλες τις φωτό έχει κόκκινα μάτια). Ε μετά τελείωσε το μυστήριο φάγαμε το δεκάκιλο ρύζι μας και πήγαμε για φωτογράφηση... Ότι πιο βαρετό έχω κάνει στη ζωή μου. Πώς την παλεύουν τα μοντέλα??

Στο κέντρο ήταν όλα υπέροχα... Χορός μέχρι το πρωί!!! Φίλοι, γέλια και γενικά ένα τρελό πάρτι! Όπως ακριβώς το ήθελα...

Κατά τις εφτά το πρωί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο Θ έψαχνε για πάρκινγκ (γιατί άμα δεν έχεις συνηθίσει να έχεις παρκαδόρο δε σου κόβει ότι είσαι ο γαμπρός άρα στο ξενοδοχείο στάνταρ θα σου έχουν φυλάξει θέση) και εγώ κατέβηκα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο γιατί είχα ξεπαγιάσει με το στράπλες στους -5. Τότε περάσανε κάτι κοριτσάκια 20 χρονών με βλέπουν με το νυφικό να περπατώ στους έρημους δρόμους, σταματάνε το αυτοκίνητο και με ρωτάνε "παντρεύτηκες?". Οχι βρε γλύκες... Το έχω τάμα να ξυπνάω το πρωί και να παίρνω τους δρόμους ντυμένη σαν την τρελή νύφη...

Αυτός ήταν ο γάμος μου! Όσοι με ξέρετε μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν είμαι και πολύ του γάμου και γενικά δεν ήμουν σίγουρη εάν το ήθελα όλο αυτό. Στο τέλος όμως έχω να πω πώς ήταν μια πολύ όμορφη μέρα!!! Το διασκέδασα με τη ψυχή μου, το χάρηκα πραγματικά, δεν είχα καθόλου άγχος και έζησα την κάθε στιγμή. Εάν μου έλεγε κάποιος να αλλάξω κάτι δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα!!! Θα το ξανάκανα από την αρχή ακριβώς τα ίδια όλα!!!


ΥΓ: Δε ξέρω γιατί μερικές σειρές τις δείχνει σε bold. Αγνοήστε το!






Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Γιατί καλέ γειτόνισσα?

Σήμερα το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι έπεσα πάνω στο γείτονα με τον οποίο δεν ανταλλάζουμε και πολλές κουβέντες. Δεν είναι ότι είναι κακός απλά είχε τη φαεινή ιδέα τον πρώτο μήνα που είχαμε μετακομίσει στο σπίτι να μας κάνει παρατήρηση. Είχαμε καλέσει φίλους για φαγητό και απλά συζητούσαμε. Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν ο γείτονας ο οποίος μας την είπε ότι κάνουμε φασαρία. "Μα δεν έχουμε καν μουσική" του απάντησα. "Δεν έχει σημασία, μιλάτε δυνατά". Και σαν να μην έφτανε αυτό αποφάσισε να το τερματίσει λέγοντας "συνεχώς κάνετε φασαρία, χοροπηδάτε διαρκώς". Από τότε δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε. Φασαρία και συγκεντρώσεις εννοείται ότι συνεχίζουμε να κάνουμε και εννοείται ότι δε μας ξαναέκανε παρατήρηση μετά από εκείνη τη φορά που τον στείλαμε "ευγενικά" σπίτι του.

Σήμερα το πρωί όταν βγήκα από το σπίτι έπεσα πάνω του. Μετά τις κλασικές καλημέρες-καλημέρες παρατήρησα από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού ότι όλα τα  μικροπράγματα ήταν μαζεμένα και τα έπιπλα ήταν καλυμμένα. "Μετακομίζετε?" τον ρώτησα. "Όχι απλά ανακαινίζουμε το μπάνιο" μου λέει καθώς μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ. "Ωχ του λέω θα έχετε φασαρία, σκόνη. Καλό κουράγιο. Εάν χρειαστείτε κάτι, νερό, οτιδήποτε, χτυπήσετε μου" του λέω. Και τότε το πρόσωπο του άστραψε, τα μάτια του χαμογέλασαν και μου είπε με την πιο γλυκιά φωνούλα "Αλήθεια το λες? Θα είστε σπίτι? Σε ευχαριστώ."

Ωρε λέω κοίτα χαρά που έκανε ο άνθρωπος επειδή του είπα να του δώσω λίγο νερό. Αλλά μόνο όταν απομακρύνθηκα συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα πει σε έναν άνθρωπο που θα μένει σε ένα σπίτι χωρίς τουαλέτα για τρεις μέρες ότι εάν χρειαστεί ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ να μου χτυπήσει!

Εμ για αυτό άστραψε το προσωπάκι του!!

Και τώρα έχω ηθικό δίλημμα! Να γυρίσω σπίτι μετά τη δουλειά έτσι ώστε να πάει και ο άμοιρος τουαλέτα ή να πάω για καφέ και να τον αφήσω να τσουρουφλιστεί?



Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Όνειρο ήτανε

Είμαι πάνω σε ένα καράβι με πολύ κόσμο. Κάποιο πάρτι πρέπει να γίνεται και έχει πάρα πολύ φασαρία. Κόσμος χορεύει και μιλάει δυνατά. Στα αριστερά μας εμφανίζεται ένα νησί και όλοι τρέχουν να το δουν. Είμαστε πια όλοι μαζεμένοι από τη μία πλευρά του καραβιού. Ω, είναι τρομαχτικό. Πώς βρέθηκα εγώ πάνω στην κουπαστή? Μα καλά είναι τρελοί? Έτσι όπως έχει γείρει το καράβι θα πέσουμε. Είναι σίγουρο. Είναι θέμα χρόνου. Πλαφ. Πέφτω στη θάλασσα και το πλοίο φεύγει. Ένα κανό έρχεται και με μαζεύει. Που στα κομμάτια βρέθηκε το κανό καταμεσής της θάλασσας? Με βγάζει στη στεριά και απομακρύνεται. Ουφ, ευτυχώς είμαι καλά. Αλλά...Έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Μια γνώριμη φιγούρα με πλησιάζει από μακριά.

"Μαμά? Πώς βρέθηκες εδώ?" 
"Είσαι καλά?"
"Ναι, απλά έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Η γιατρός είχε πει να προσέξω να μην πέσω." 
"Ε, τι περίμενες? Και εγώ είχα αποβάλλει και εσύ θα αποβάλλεις."

Ξυπνάω. 

Τι ήταν αυτό τώρα? Παράξενο όνειρο. Μάλλον έχω άγχος. Το απόγευμα έχω ραντεβού με τη γιατρό για τη δεύτερη επίσκεψη. "Εάν δεν ακούσουμε καρδιά δεν είναι εγκυμοσύνη" τη θυμάμαι να λέει. Μακάρι όλα να πάνε καλά. 

Το απόγευμα συναντιόμαστε με τον Θ για φαγητό. Εκείνος τρώει με όρεξη ενώ εγώ μετράω τις μπουκιές μου. Ανακατεύομαι και νιώθω λίγο περίεργα. Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω να πιω κρασί. Εχω λίγο άγχος αλλά όλα θα πάνε καλά. Το πρωί έκανα και τη δεύτερη χοριακή και είχε τριπλασιαστεί. Ολα θα πάνε καλά. 

"Επ, καλώς την. Για να δούμε τι έχουμε... Ωραία, η τιμή της χοριακής μας επιτρέπει να κάνουμε υπέρηχο. Έχεις ναυτίες?"
"Εεε, λίγο".
"Καλό είναι αυτό. Σημαίνει ότι όλα πάνε καλά."

Κάνουμε την εξέταση και δε μιλάει κανείς. Ούτε εγώ, ούτε ο Θ, ούτε η γιατρός. Είναι σοβαρή γιατί έτσι είναι όταν εξετάζει ή επειδή βλέπει κάτι? 

"Δε βλέπω καθόλου εμβρυικά στοιχεία. Δεν πάει καλά. Σύνδρομο κενού σάκου. Έλα έξω να τα πούμε".

Ντύνομαι και πάω στο γραφείο. Ο Θ είναι ήδη εκεί με κατεβασμένα τα αυτιά σαν κουτάβι που το μάλωσαν. 

"Συμβαίνει πολύ συχνά. 1 στις 5 εγκυμοσύνες θα τερματιστεί. Και μένα μου συνέβη. Το καλό είναι ότι τώρα ξέρουμε ότι μπορείτε να συλλάβετε. Και συλλάβατε και πολύ νωρίς... Μπλα μπλα μπλα...."

Ήθελα απλά να φύγω.Ήθελα απλά να πάω κάπου όπου θα μπορούσα να κλάψω ήσυχα.

"Τι κάνουμε από εδώ και πέρα?"
"Περιμένουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως η κύηση τερματίζεται μόνη της. Εάν δεν αποβάλλεις κάνε άλλη μια χοριακή την επόμενη Τρίτη και έλα ξανά  να σε δω μήπως και γίνει κανένα θαύμα, αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες".

Βγαίνουμε από τη γιατρό και είμαστε κομμάτια. Φτάνουμε σπίτι και παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου.

"Έλα μαμά... Τι φασαρία είναι αυτή? Ποιος τσακώνεται?"
"Εγώ με τον αδερφό σου. Θέλει να πάρει το αυτοκίνητο να πάει στο Πήλιο."
"Και?"
"Είδα στον ύπνο μου ότι φορούσα κόκκινη μπλούζα. Κάτι κακό θα συμβεί. Δε θέλω να πάει με το αυτοκίνητο."
"Άστον να πάει.  Εχω να σου πω κάτι. Πριν μια εβδομάδα είχα κάνει ένα τεστ εγκυμοσύνης που βγήκε θετικό. Δεν ήθελα να σας το πω πριν το σιγουρέψω. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κενός σάκος."

Την επόμενη εβδομάδα κάνω ξανά τη χοριακή. Η τιμή της είχε τετραπλασιαστεί και μαζί με την τιμή της και οι ελπίδες μου. Μπορεί να είναι καθυστερημένη σύλληψη. Μπορεί να μην είδε καλά. Μπορεί να ήταν πολύ-πολύ μικρούλι και να μη φαινότανε. 

Το απόγευμα είμαστε πάλι στη γνώριμη καρέκλα της γιατρού. "Δυστυχώς. Δεν υπάρχει τίποτα και στην εβδομάδα που είσαι και με την τιμή της χοριακής που έχεις θα έπρεπε να βλέπουμε μωρό και να ακούμε καρδιά. Ας περιμένουμε άλλη μια εβδομάδα και μετά θα προχωρήσουμε σε απόξεση. Θέλω όμως σε τρεις μέρες να ξανακάνεις χοριακή".

Τέλος. 

Το Σάββατο ο Θ δούλευε και είχαμε κανονίσει να πάμε σε φίλους επίσκεψη. Στο δρόμο τσακωθήκαμε γιατί με έστησε 5' και βράχηκα με τρεις σταγόνες βροχής. Έκλαιγα μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω γιατί. Όχι δεν ήταν στεναχώρια. Ήταν θλίψη. Βαθιά θλίψη και κατά κύριο λόγο ορμονική θλίψη. Αυτή η θλίψη που δε ξέρεις γιατί και πώς. Που ξέρεις ότι είναι χαζό που νευριάζεις και κλαις αλλά που δε μπορείς να το ελέγξεις. Είχα όλα τα συμπτώματα. Ναυτίες, αναγούλες, ορμόνες στα ύψη, υπνηλία αλλά μου έλειπε ένα βασικό σύμπτωμα, το έμβρυο.

Ψυχολογικά όσο περνούσαν οι μέρες ήμουν όλο και καλύτερα. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι ήξερα από την αρχή ότι η παλινδρόμηση μιας κύησης είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Ίσως επειδή είχα πάνω από πέντε γνωστές και φίλες που τους είχε συμβεί το ίδιο, ήταν σαν να το περίμενα.

Μετά από τρεις μέρες έκανα και την τελευταία χοριακή. Η τιμή της είχε ανέβει και άλλο. Γι αυτό ήμουν σκατά αντί να καλυτερεύω. Στέλνω μήνυμα στη γιατρό για να της πω τα αποτελέσματα και μου απαντάει "πάρε με τηλέφωνο τώρα". Δεν πρόλαβα να την πάρω τηλέφωνο και με παίρνει εκείνη.

"Κοίτα το γεγονός ότι η χοριακή συνεχίζει να ανεβαίνει με στάσιμο το σάκο με προβληματίζει και μας βάζει στα χωράφια της μύλης κύησης, μυ με υ" μου λέει ξέροντας ότι το επόμενο δευτερόλεπτο θα το έψαχνα στο ίντερνετ. "Μη πιστέψεις τίποτα από ότι διαβάσεις. Θέλω απλά το σάκο για να κάνουμε βιοψία γιατί εάν είναι μύλη δεν πρέπει να ξαναμείνεις έγκυος για τους επόμενους έξι μήνες. Μπορείς αύριο να κάνουμε την απόξεση?"

Απόξεση. Η λέξη που φοβόμουν. Και τελικά από ότι φοβάσαι δε γλιτώνεις. Η μαμά μου ήρθε τρέχοντας για να είναι είναι μαζί μου λες και θα έκανα εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Η πεθερά μου έλεγε στον Θ να πει στη γιατρό να με προσέξει. Λες και  εάν δεν της το λέγαμε θα με έσφαζε. Και γενικά μια κατάσταση βράστα Χαράλαμπε. 

Στο χειρουργείο τα είχα ψιλοπαίξει. Φανταστείτε ότι ο αναισθησιολόγος έκανε χιούμορ και εγώ δεν το κατάλαβα καν."Τώρα θα σε υπνωτίσω. Κοίτα το ρολόι"  μου λέει. "Που είναι το ρολόι?" του λέω ενώ ψάχνω με το βλέμμα τους άδειους τοίχους. "Πλάκα έκανα, ότι και καλά είμαι υπνωτιστής, ξέρεις επειδή θα σε κοιμήσω". Άστο γιατρέ, δεν το έχω σήμερα!

Κοιμάμαι....

Είμαι γυρισμένη στο πλάι ξαπλωμένη σε ένα πολύ μαλακό μαξιλάρι. Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και βλέπω τον Θ να μου γελάει.

"Είδα όνειρο" του λέω.

Ξανακλείνω τα μάτια μου και ξανακοιμάμαι.











Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Χρονοκάψουλα: Πάσχα 2015

Ναι το ξέρω ότι αύριο έχουμε Πρωτομαγιά αλλά επειδή εγώ τώρα ξύπνησα από τη χειμερία νάρκη που είχα πέσει αποφάσισα να σας μιλήσω για το φετινό μου Πάσχα. Το πρώτο Πάσχα ως παντρεμένη γυναίκα. Ως παντρεμένη λοιπόν έπρεπε να σύρω τον γαμπρό στον τόπο της νύφης για να σουβλίσει το αρνί. Αφού πρώτα είχαμε μια epic κουβεντούλα με τα πεθερικά  πήγαμε στους δικούς μου για Πάσχα.

Δυο βδομάδες και 5 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: "Πότε θα έρθετε για Πάσχα?
Εγώ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στους δικούς μου.
Σντουπ. Σέκος!

Δυο βδομάδες και 4 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: Πότε θα έρθετε για Πάσχα?
Εγώ: Γουρλωμένα μάτια, βαθιές αναπνοές.
Θ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στης Χριστίνας.

Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως!

Και για να μη με λέτε ξινή, είναι προσυμφωνημένα όλα. Το πάμε χρόνο παρά χρόνο. Του χρόνου θα πάμε στους δικούς του. Όλα και όλα. Υπάρχει προγαμιαίο συμβόλαιο το οποίο τηρούμε ευλαβικά.

Και εντάξει παντού καλά περνάμε αλλά να όπως και να το κάνεις στους δικούς μου περνάω καλύτερα!!!! Γιατί είναι δικοί μου και γιατί εκεί είναι τρεις φατσούλες - ανιψάκια πολύ αγαπημένα. 

Με τη μικρή η σχέση μας είναι αγάπη μόνο! Με περιμένει πώς και πώς. Τις μέρες που ξέρει ότι θα πάω κοιμάται στη γιαγιά για να με περιμένει και για όσες μέρες μένω εκεί είναι η προέκταση μου. "Πόσες μέρες θα μείνεις αυτή τη φορά?" με ρωτάει με του που με βλέπει στην πόρτα και αναλόγως την απάντηση που θα λάβει λέει "Ωραία ή Μόνο?" Θέλει να προγραμματίσει πόσα προλαβαίνουμε να κάνουμε σε 2 μέρες. Πόσες φορές θα δούμε το Frozen? Πόσες φορές θα παίξουμε ένα πολύ βαρετό παιχνίδι δικής της επινόησης όπου αυτή είναι ένα φτωχό πλην τίμιο απροστάτευτο ζωάκι και εγώ ένα μοβόρικο, τέρας της κολάσεως, σαρκοβόρο ζώο που πάντα τη ξεγελώ και την τρώω. Πάντα το ίδιο. Τα ζωάκια μόνο αλλάζουν. Φέτος της έμαθα και ένα άλλο παιχνίδι. Πώς να μαδάει τις μαργαρίτες. "Σκέφτεσαι τον Ιάσονα (boyfriend τρομάρα τους)  και τότε λες μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει, μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει" της λέω ενώ ταυτόχρονα μαδάω μια μαργαρίτα. "Ορίστε σ' αγαπάει". "Το ήξερα. Βλακεία παιχνίδι" μου αντιλέγει και ψάχνω να βρω από που πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση... Μετά κάναμε και μ'αγαπάει ,δε μ'αγαπάει για τον Θ. Και η σκασμένη η μαργαρίτα όλο δε μ'αγαπάει έβγαινε. "Έλα μη στεναχωριέσαι. Ένα  λουλούδι είναι. Δε ξέρει. Σ'αγαπάει" με παρηγόρησε η ανιψιά.

Ο μικρός από την άλλη είναι πιο αυτόνομος. Αυτή την εποχή διανύει φάση έρωτα με τα άδεια μπουκάλια. Ανέξοδος! Όλοι του πήρανε δώρα για το Πάσχα, παπούτσια, λαμπάδα και εγώ του πήγα ένα άδειο μπουκάλι από υγρό SKIP και με έκανε θεά. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε αγκαλιά με το μπουκάλι. Και την επόμενη μέρα πήγαμε στον επιτάφιο με το μπουκάλι. Όλα τα παιδάκια κράταγαν φαναράκια και εμείς κρατούσαμε το SKIP. Λες και πηγαίναμε να βάλουμε μπουγάδα. Το καλύτερο βέβαια είναι όταν επέστρεψε στο σχολείο μετά τις γιορτές και τους ρώτησε η δασκάλα τι λαμπάδα πήρανε και απάντησε "Εμένα η λαμπάδα μου είχε ένα αυτοκινητάκι αλλά η θεία η Χριστίνα μου έφερε ένα πολύ ωραίο μπουκάλι χλωρίνης".  Είπε και χλωρίνης το σκασμένο. Θα στείλουν την πρόνοια να με μαζέψει!

Ο τρίτος είναι μικρός ακόμα και η σχέση μας σταματάει στου αγκού.

Έτσι όμορφα κύλησε το Πάσχα. Οικογενειακά και με πολύ φαΐ. Εμείς. Γιατί ο Θ έπαθε γαστρεντερίτιδα και ήταν off τη μέρα του Πάσχα. Όχι τίποτα άλλο είχαμε πάει και στο χωριό και ερχόταν όλοι οι συχωριανοί και καλά να ευχηθούν και να δουν και το νέο γαμπρό. "Αυτή είναι η μικρή που παντρεύτηκε?" (άμα έχεις μεγαλύτερα αδέρφια δε πα να είσαι 80 χρονών πάντα η μικρή θα είσαι!) Και που 'ναι ο γαμπρός να του ευχηθούμε?" Χέστηκε από τη χαρά του που του είπαμε ότι θα 'ρθετε!




Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Ένα τέλος είναι μια καινούρια αρχή?

Καλημέρα να πω? Καλησπέρα? Καλό μήνα? Καλή άνοιξη? 

Δε ξέρω...

Έλειψα ξανά, το ξέρω. Εγώ και o George R.R Martin γράφουμε τις συνέχειες τόσο αργά... Λοιπόν εάν δε θυμόσαστε τίποτα κάντε ένα flashback εδώ και εδώ και επανέρχεστε. 



Επεισόδιο 3: Το τέλος ή η αρχή?

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από τον ειδοποίηση του μηνύματος που μόλις είχα λάβει στο κινητό μου. Ήταν πάλι η κοπέλα του Σταμάτη που με ρώταγε εάν ήθελα να πάμε για καφέ το απόγευμα με τους γνωστούς άγνωστους. Εάν ήθελα? Μμμμ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα πάρτυ με τη συγκάτοικο το βράδυ αλλά οκ θα πήγαινα για λίγο.Τραβάτε με και ας κλαίω. Όμως ο Θ μας είχε βγει κομματάκι πιο δύσκολος από ότι τον περιμέναμε. Οπότε έπρεπε να βγάλω τα μεγάλα όπλα από τη ντουλάπα.

Το απογευματάκι φόρεσα το μαγικό τζιν που δεν υπήρχε περίπτωση να του αντισταθεί κανείς και μια μπλούζα και πήγα για καφέ. Ήπιαμε το καφέ και οι τέσσερις και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Μετά από κανά δίωρο ο Σταμάτης με τη Μαρία άρχισαν, όλως περιέργως, να βαριούνται οπότε πληρώσαμε και κινήσαμε να φύγουμε. Ο ιππότης Θ προθυμοποιήθηκε να με γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο όμως με ρώτησε εάν ήθελα να πάμε για ένα ποτό. "Μμμ, δε ξέρω. Έχω κανονίσει να πάω σε ένα πάρτι το βράδυ. Καλά πάμε αλλά μην αργήσουμε", είπα κάνοντας για 10 μιλισεκόντ τη δύσκολη. 

Στο δρόμο μας βρήκαμε ένα μικρό και όμορφο μπαράκι με λίγους θαμώνες. Ενα μικρό τραπεζάκι στο βάθος ήταν λες και μας περίμενε καρτερικά. Μιλούσαμε , μιλούσαμε ώσπου ένιωσα το βλέμμα του να σταματάει στο τζιν μου (Magic Everywhere). Από εκεί και πέρα όλα ήταν μονόδρομος. Ένα πυροτέχνημα έσκασε στον ουρανό ενώ μια μπάντα με βιολιά από πλανόδιους μουσικούς μπήκε στο μαγαζί και γέμισε τον χώρο με την θεσπέσια μουσική της. Το μάτι του θόλωσε, το μυαλό του κυριεύτηκε, μαγεύτηκε και μια ανώτερη δύναμη τον έσπρωξε προς το μέρος μου και τότε έσκυψε και με φίλησε...

Όπως τα λέω έγιναν.

Μια άλλη βερσιόν της ιστορίας είναι ότι στο δρόμο μας βρήκαμε ένα άκυρο μπαράκι, παρκάραμε και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι. Αρχίσαμε να μιλάμε και ο Θ  έπαιζε νευρικά με τον αναπτήρα του όλη την ώρα. Σαν να μη ξέρει που να βάλει τα χέρια του. Σαν να θέλει να κάνει ΤΗΝ κίνηση αλλά να κολλάει. Εκείνη την ώρα μπαίνει στο μπαράκι μια τύπισσα από τα παραμύθια. Μαλλί ξασμένο ξανθό και γούνα λεοπάρ. "Τσέκαρε την τύπισσα που μόλις μπήκε" του λέω λες και μίλαγα στον χρόνια κολλητό μου. "Γιατί σχολιάζεις τον κόσμο?" μου λέει και σκύβει και με φιλάει ενώ συνεχίζει να κρατάει τον αναπτήρα. Μετά από ένα φιλί που δε ξέρω πόσο κράτησε του λέω "μπορείς να αφήσεις τον αναπτήρα άμα θες". Τι το θελα? Μετά μετέφερε όλη του τη νευρικότητα στο μαγικό μου τζιν. Το τζιν αυτό είχε ένα μπαλωματάκι (σχέδιο) στο δεξί του μπούτι. Ο Θ από την νευρικότητα του το πείραζε όλη την ώρα. Όταν φύγαμε από το μαγαζί το τζιν αυτό είχε μια τρύπα στο δεξί του μπούτι. Μια τρύπα που προκάλεσε άπειρα εγκεφαλικά στη γιαγιά μου κάθε φορά που με έβλεπε να συνεχίζω να το φοράω.

Τώρα διαλέξτε εσείς ποια βερσιόν είναι η αληθινή!

Η ώρα όμως είχε περάσει και εγώ έπρεπε να πάω και στο πάρτι. Ποιο? Α ναι. Το πάρτι. που έστησα την συγκάτοικο όλο το βράδυ να με περιμένει γιατί είχε κλείσει το κινητό μου και δε με έβρισκε να με ρωτήσει εάν τελικά θα πάω. Το πάρτι που με περίμενε μέχρι τις 4 χωρίς να ξέρει κανέναν. Το πάρτι που τελικά δεν πήγα.

Από εκεί και πέρα ξέρετε πώς εξελίχθηκε η ιστορία. Είμαστε μαζί 7,5 χρόνια τώρα. Χωρίς να είναι πάντα ρόδινα. Μας πήρε καιρό να μάθουμε ο ένας τον άλλον .Εγώ δεν είχα μάθει να λειτουργώ μέσα σε σχέση και ο Θ δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κάποια που να μην έχει, ας το πούμε έτσι, τις γυναικείες ανασφάλειες. Είχα μάθει να λειτουργώ λίγο πιο αντρικά και αυτό κάπου τρομάζει. Στο τέλος όμως ξεπερνούσαμε όποιες δυσκολίες και εμπόδια βάζαμε οι ίδιοι στη σχέση μας γιατί στο κάτω κάτω θέλαμε να είμαστε μαζί και μάλλον μόνο αυτό μετράει...


Τέλος ανασκόπησης! Αρχή νέων επεισοδίων με real time εξομολογήσεις!



Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Σπίτι μου, σπίτι σου ή και κάπου αλλού?

Όχι αγαπημένοι μου αναγνώστες το ότι παντρεύτηκα δεν είναι ο λόγος που χάθηκα. Εξακολουθώ να είμαι ελεύθερο πουλί πνεύμα. Εξακολουθώ να βαριέμαι να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και εξακολουθώ να μην είμαι εντάξει στα συζυγικά μου καθήκοντα. Εξακολουθώ να μη μαγειρεύω καθημερινά και εξακολουθώ να μη μοιάζω στη Μαίρη Παναγιωταρά (που αν μη τι άλλο ήταν μια σωστή νοικοκυρά) και εξακολουθώ να μη μοιάζω ούτε στο ελάχιστο στη δική μου τη μαμά. Οπότε μην το ρίχνετε εκεί. Δεν άλλαξα με την παντρειά. Ίδια έμεινα. Προς απογοήτευση αυτών που ήλπιζαν για το αντίθετο. Ο λόγος της εξαφάνισης μου είναι η βαρεμάρα. Μια ανίκητη βαρεμάρα που με έκανε να κρατιέμαι σε απόσταση ασφαλείας από πληκτρολόγια και λοιπά μηχανήματα του διαβόλου. Μέχρι σήμερα. Που η βαρεμάρα να κάνω οτιδήποτε άλλο νίκησε την βαρεμάρα μου να γράψω. Εντάξει βοήθησε και η Αγγελική που μου χάρισε ένα ωραίο βραβείο και την ευχαριστώ πολύ! Αλλά Αγγελική μου εδώ έχω απλώσει τραχανά (βλέπε επεισόδια με love story Χριστίνας-Θ) δεν προλαβαίνω μάνα μου να απαντήσω σε ερωτήσεις...Σχώρα με!

Επεισόδιο 2: Χριστίνα-Θ σημειώσατε Χ

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αναρωτώμενη και τώρα τι γίνεται? Την προηγούμενη μέρα είχα βγει, είχα γνωρίσει κάποιον, είχα γυρίσει σπίτι μου και είχα κοιμηθεί. "Τι χαζός!" σκέφτηκα. "Ούτε το τηλέφωνο μου δε ζήτησε ο γελοίος." Αυτά σκεφτόμουν καθώς έπινα την πρώτη γουλιά από τον καφέ μου όταν το τηλέφωνο χτύπησε. Κοιτάζω την οθόνη και ένα μικρό λοξό γελάκι (από αυτά της τρομερής αυτοπεποίθησης) έσκασε στο πρόσωπο μου. Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και απάντησα. "Έλα ρε, καλημέρα" ακούστηκε η κελαρυστή φωνή της κοπέλας του Σταμάτη από την άλλη γραμμή (;; Οπτική ίνα ;; Whatever.. Μη μου χαλάς την ατμόσφαιρα, σπασικλάκι) "Καλημέρα" της λέω "Πως και με πήρες πρωί-πρωί?" Από της άλλη γραμμή ακούω γελάκια "Τι έγινε χθες? Κάψαμε καρδιές? Μου ζήτησε το τηλέφωνο σου. Να του το δώσω?" Το λοξό αυτάρεσκο γελάκι πλέον έχει γίνει πολύ μεγάλο λοξό αυτάρεσκο γελάκι. "Ξέρω εγώ? Δώστο." Απαντάω ξερά γιατί πρώτον έχουμε και ένα image να διαφυλάξουμε και δεύτερον έβαλες τρίτο πρόσωπο να ζητήσει το τηλέφωνο μου. Μα ήμαρτον...Δεν έχω χειρότερο από αυτό. Μαζί δεν ήμασταν χθες? Γιατί δεν το ζήτησες εκεί? 

Συμβουλή: Αγόρια σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό. Εκεί μπροστά στα ίσια. Χυλόπιτα? Χυλόπιτα. Αλλά...Παλικαρίσια.

Τελοσπάντων, κλείνουμε το τηλέφωνο. Πίνω άλλη μια γουλιά από τον καφέ μου και αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι τόσο femme fatale όσο το παίζω. Και ούτε είμαι και τόσο δύσκολη όσο το παίζω. Και μάλλον φάνηκα λίγο ξινή και ξενερωμένη στο τηλέφωνο. Και μήπως έπρεπε να είμαι λίγο περισσότερο ενθουσιασμένη; Και στην τελική. Εντάξει, κόλλησε να μου ζητήσει το τηλέφωνο μπροστά σε άλλους δέκα φίλους μου που μόλις τους είχε γνωρίσει. Τουτ, τουτ. "Έλα Μαρία. Εγώ είμαι πάλι . Να σου πω...Αλήθεια, μου άρεσε αυτός." Η Μαρία γέλασε και κανόνισε να συναντηθούμε το ίδιο κιόλας βράδυ. "Θα έρθουμε από το σπίτι σου αρχικά και μετά εάν είναι βγαίνουμε" μου λέει.

Το ίδιο απόγευμα ντύνομαι στολίζομαι, σουλουπώνω και λίγο το σπίτι και ενημερώνω τη συγκάτοικο μου ότι το βράδυ θα έρθουν ο Σταμάτης με τη Μαρία και δυο άλλοι φίλοι από το σπίτι. Για το γεγονός ότι θα έρθει και ένα παιδί που δεν το ξέρεις αλλά τον γνώρισα χθες και μου αρέσει και μάλλον του αρέσω και εγώ δεν είπα κουβέντα. Γιατί θα με ρωτήσετε και θα έχετε και δίκιο. Γιατί να μην πεις κάτι τέτοιο στην κολλητή σου? Γιατί εάν είσαι κολλημένο άτομο όπως εγώ σε πιάνουν οι ανασφάλειες. Και άμα δεν έρθει? Και άμα έρθει και τελικά δεν του αρέσεις? Γιατί εντάξει, νύχτα με είδε. Και άμα, και άμα.. Μην το ψάχνετε.. Θα έδινα το μισό μου βασίλειο για λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση.

Τελικά το βράδυ ήρθε και το κουδούνι χτύπησε. "Ανοίγω εγώ" μου λέει η συγκάτοικος και εγώ από την κουζίνα παίρνω βαθιές ανάσες. Την ακούω που ανοίγει την πόρτα (σημειωτέον η συγκάτοικος δεν ήταν το προηγούμενο βράδυ μαζί μας οπότε δε γνωρίζει τον Θ και επειδή κάποια είναι ηλίθια δε ξέρει καν ότι θα έρθει ένας άγνωστος σπίτι μας). Την ακούω λοιπόν να ανοίγει την πόρτα και αμέσως μετά την ακούω να λέει "Θ? Τι κάνεις εδώ?" 

ΓΝΩΡΙΖΟΤΑΝΕ.

Εάν ήμουν ο Παπακαλιάτης και για έξτρα σασπένς σε αυτό το στάδιο θα έπρεπε να σας πω ότι οι δυο τους είχαν περάσει μια βραδιά πάθους ένα βράδυ που το λεωφορείο του ΚΤΕΛ έμεινε από λάστιχο έξω από την Καβάλα. Αλλά... Δεν είμαι! Οι δυο τους σπουδάζανε στην ίδια σχολή και επιπλέον είχαν συναντηθεί πέρυσι στη γιορτή του Σταμάτη. Σε αυτή τη γιορτή εγώ δεν είχα πάει. Επίσης πριν κανένα εξάμηνο είχαν βρεθεί σε κοινή παρέα για καφέ. Σε εκείνο τον καφέ εγώ είχα πάει... Αλλά ούτε εγώ , ούτε ο Θ θυμόμαστε ο ένας τον άλλον. 

Σιγά σιγά ο ένας μετά τον άλλον αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο μικρό μας δυαράκι. Παραγγείλαμε να φάμε, ήπιαμε ποτάκια και τελικά βαρεθήκαμε να βγούμε. Μετά από λίγο ήρθανε και άλλοι φίλοι και όλοι μαζί γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ο Θ ακόμα μου λέει ότι εκείνο το βράδυ είχα φωνάξει κριτική επιτροπή για να τον τσεκάρει αλλά ειλικρινά εγώ το μόνο που ήθελα  ήταν να περάσουμε καλά. Και όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα...

Η ώρα πια είχε πάει 3 και οι πρώτοι άρχισαν να φεύγουν, μετά έφυγαν και οι δεύτεροι και μετά τελευταίος έφυγε και ο Θ. Λέγοντάς μου απλά καληνύχτα. Ούτε θέλω να σε ξαναδώ. Ούτε θα σε πάρω αύριο τηλέφωνο. Τίποτα. Απλά καληνύχτα....

Καληνύχτα λοιπόν και έπεσα για ύπνο. Βέβαια ο Θ καλοπέρασε εκείνο το βράδυ καθώς είχε παρκάρει σε ένα δρόμο μπροστά από την αστυνομία και μετά τις 12 τον κλείνουν τον δρόμο. Έτσι βρέθηκε 4:00 τα ξημερώματα να σπρώχνει κιγκλιδώματα και να απολογείται σε αστυνομικούς ότι "βρε παιδιά δε θέλω να σας βάλω βόμβα , να το αυτοκινητάκι μου θέλω να πάρω"... Γιατί η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο από την μοίρα...

Τέλος δεύτερου επεισοδίου.