Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Μετά το γάμο τι?

Μετά το γάμο τι έχεις να κάνεις? Να δηλώσεις το γάμο στο δημαρχείο, να ξεκουραστείς, άντε και να αλλάξεις κανά δώρο. Σωστά? Λάθος! Μετά το γάμο έχεις να πας το γαμήλιο ταξίδι!!

Εμείς είχαμε αποφασίσει να μην πάμε κατευθείαν μετά το γάμο. Θα αφήναμε να περάσει κανένα δίμηνο έτσι ώστε να πλησιάζουν Χριστούγεννα και να πάμε στη Χριστουγεννιάτικη Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! Αλλά επειδή μας φαινόταν κάπως να γυρίσουμε κατευθείαν σπίτι μας και στις δουλειές μας αποφασίσαμε να πάμε ένα γαμήλιο ταξιδάκι εξπρές στην Αράχωβα. Προορισμός ωραίος, κοντινός και το κυριότερο είχαμε ξαναπάει και οι δυο οπότε μπορούσαμε να κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο χωρίς καμία τύψη για όλα αυτά που χάνουμε! Γιατί ναι αυτό είναι το πρόβλημα μου! Όταν πάω κάπου διακοπές η έννοια διακοπές παύει να ισχύει! Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς, πρέπει να πάμε παντού, πρέπει να δούμε τα πάντα!!! Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που δεν ήθελα να πάμε γαμήλιο αμέσως μετά. Ήξερα ότι θα ήμουν κουρασμένη και δε θα μπορούσα να κουραστώ επιπλέον. Οπότε θα έχανα μέρη!!

Και όντως με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήμουν ένα πτώμα. Όταν ειδικά η κοπέλα στη ρεσεψιόν μας έδωσε το κλειδί του δωματίου και μας είπε ότι το δωμάτιο είναι στον πρώτο όροφο χωρίς ασανσέρ ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ακόμα τη θυμάμαι αυτή τη σκάλα. Τριάντα σκαλιά και μου φαινόταν ότι ανέβαινα στο Παλαμίδι. Γονατιστή ήθελα να τα ανέβω. Ανεβήκαμε λοιπόν στο δωμάτιο, κάναμε ένα μπανάκι και ανάψαμε το τζάκι. Το τζάκι που λυσσάξαμε να έχει το δωμάτιο. Αφού λοιπόν το ανάψαμε κάτσαμε να το απολαύσουμε...Και κοιμηθήκαμε! Από τις οχτώ το βράδυ μέχρι το άλλο το πρωί. Ούτε τζάκι είδαμε, ούτε καν όνειρο.

Το επόμενο πρωί συρθήκαμε για καφέ, μετά σύραμε το κουφάρι μας για φαγητό και μετά μαζέψαμε τα κομμάτια μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Αυτό ήταν το μίνι γαμήλιο. Γιατί ακολουθούσε και το μεγάλο. Το δεκαήμερο σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! 

Ένα μήνα πριν το ταξίδι έρχεται ο Θ σπίτι σα βρεγμένη γάτα. "Να κοίτα, μου έσκασε μια σπουδαία δουλειά. Μια πάρα πολύ σπουδαία δουλειά. Και βάλε μπόλικο κρασί και οχτώ μπουκάλια μπύρα, θα το κάψουμε απόψε κυρ-Στέφανε, ναι θα το κάψουμε!" Αλλά αυτή η σπουδαία δουλειά τύχαινε να είναι τις ημερομηνίες που εμείς θα βολτάραμε σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη. Οπότε σα σύζυγος πλέον επιχειρηματία αποφάσισα να μην γκρινιάξω. Γιατί και η Βαρδινογιάννενα τι νομίζετε, τα ίδια θα τραβάει και αυτή... Αλλά έλα μου που στο μυαλό μου είχα συνδυάσει τη  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη με Χριστούγεννα! Οπότε ή Χριστούγεννα ή τίποτα. Αλλαγή πλεύσης και νέος προορισμός.

Παρίσι!!!


To be continued...


Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Τω καιρώ εκείνω γάμος εγένετο εν....

Δε θα πω ότι χάθηκα γιατί είναι τόσο κοινότυπο πια που δεν το αντέχω. Άλλωστε δε χάθηκα. Απλά εσείς δε με βλέπατε... 

Με νοσταλγική διάθεση ξύπνησα σήμερα το πρωί. Κάτι το ότι κλείσαμε ένα χρόνο παντρεμένοι, κάτι το ότι χθες ελέησα να κοιτάξω τις φωτογραφίες του γάμου για να φτιάξω το άλμπουμ, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά... Ξεσηκώθηκα και ήρθα να σας μιλήσω για το γάμο μου.

Πριν παντρευτούμε όλοι (και στους όλους βάζω και μερικούς από εσάς) μας λέγανε να μην το τολμήσουμε. Ότι η διαδικασία είναι πολύ αγχωτική , τα έξοδα υπέρογκα και ότι για κανέναν λόγο δεν αξίζει όλος αυτός ο κόπος για ένα βράδυ. Και τώρα έρχομαι εγώ και σας λέω ότι αξίζει. Αξίζει κάθε λεπτό της ετοιμασίας, αξίζει κάθε ευρώ (εντάξει υπήρχαν και πεταμένα λεφτά αλλά ευτυχώς όχι πολλά), και αξίζει όλος αυτός ο κόπος γιατί απλά το βράδυ του γάμου μας ήταν από τα ωραιότερα πάρτι που έχουμε κάνει!!Επίσης φίλοι παντρεμένοι μας λέγανε ότι εάν δε χωρίσουμε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δε θα χωρίσουμε ποτέ. Ότι τους τσακωμούς που ρίξανε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δεν τους έχουν ξαναρίξει στη ζωή τους. Ευτυχώς εμείς ούτε αυτό το είχαμε. Γενικά ήμασταν κουλ και αυτό έβγαινε και προς τα έξω.

Το γενικό πλάνο ήταν ότι εκτός από μπομπονιέρες, προσκλητήρια και λοιπές χαζομαρίτσες ο καθένας θα διάλεγε τα ρούχα του και δε θα έβλεπε ο ένας τον άλλον. Εγώ το τήρησα. Διάλεξα νυφικό, παπούτσια και δεν είδε τίποτα. Βέβαια αποδείχθηκε ότι έκανα πολύ καλά γιατί μια φορά που τόλμησα να του δείξω ένα νυφικό που μου άρεσε νόμισε ότι έκανα πλάκα και μου λέει "Χαχα σα λαμπάδα είναι. Ωραία δε θα χρειαστεί να αγοράσουμε και λαμπάδες!". Οπότε δεν του ξαναέδειξα τίποτα και ησύχασα. Απεναντίας ο Θ διάλεξε να πάει για κουστούμι με μια φίλη μου, που χειρότερος συνδυασμός ανθρώπων για ψώνια δεν πρέπει να υπάρχει. Τρεις μέρες πηγαίνανε και βλέπανε δυο κουστούμια. Να φανταστείτε το παιδί στο Αttica που τον εξυπηρέτησε τον πέτυχε πριν δυο μήνες στο δρόμο και τον χαιρέτησε. Εφιάλτης του είχε γίνει! Τρεις μέρες ερχόταν σπίτι και δε μπορούσε να διαλέξει ποιο από τα δυο. Τρεις μέρες μιλούσαν με τη φίλη στο τηλέφωνο για το κουστούμι. Στο τέλος με φώναξαν να το δω εγώ και να αποφασίσω. Σε ένα λεπτό αποφάσισα και τελείωσε το θέμα. Το παιδί στο Αttica ακόμα με αγαπάει! Για παπούτσια τους άφησα μόνους και κάνανε μόνο δύο μέρες!!

Την τελευταία εβδομάδα πριν το γάμο είχα πάρει άδεια και είχα πάει στους δικούς μου για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα ότι ακόμα δεν είχα αποφασίσει πώς θα κάνω τα μαλλιά μου! Λεπτομέρειες... Οι πρώτες μέρες κυλούσαν όμορφα με καφεδάκια , βολτούλες γιατί έλα μωρέ όλα κανονισμένα τα είχαμε. Είχε και ένα υπέροχο καιρό και κυκλοφορούσαμε με κοντομάνικα. Την Πέμπτη το απόγευμα έρχεται και ο Θ με τους δικούς του και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Transformenrs μεταμορφωθείτε η φάση. Με το που με βλέπει ο Θ μου λέει "άστα με έχουν πρήξει". Υπερβολικός σκέφτομαι αλλά μετά καταλαβαίνω τι εννοεί. Και μέσα σε όλα μεταμορφώνονται και οι δικοί μου που ως τότε ήταν κουλ. Τους πιάνει ένα άγχος από το πουθενά. Να σκέφτονται τη μεγαλύτερη κοτσάνα και να τη λένε κιόλας. Όποτε έλειπα από το σπίτι ήμουν μια χαρά και μόλις έμπαινα σπίτι με έπιανε πανικός!

Εντωμεταξύ ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει. Πέμπτη 7:00 το απόγευμα είχε κρύο και έλεγα ότι θα χιονίσει!! Την Παρασκευή ξύπνησα από τον ήχο της βροχής. Θυμάστε μια Παρασκευή που πλημμύρισε η Αθήνα και ο Πειραιάς?? Ε αυτή ήταν! To meteo και το freemeteo έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι. Έμπαινα συνεχώς να δω τι καιρό θα κάνει! Την Παρασκευή το πρωί πήγα για νύχια και μετά το απόγευμα πήγα να φτιάξω την ανθοδέσμη μου. (Είχα κλείσει εναλλακτικό στολισμό και η κοπέλα δεν ήξερε πώς να κάνει ανθοδέσμες οπότε με ήθελε εκεί για να το πηγαίνουμε μαζί βήμα βήμα). Όσοι με είδανε την Παρασκευή πάθανε σοκ! Έξω να ρίχνει καρέκλες και εγώ με σαγιονάρα (για να μη χαλάσω τα νύχια) να κόβω βόλτες. 

Το Σάββατο, ξύπνησα, έφαγα, ήπια καφεδάκι και μετά καθόμουνα!! Ήταν όλα κανονισμένα οπότε ήμουνα πολύ χαλαρή! Πλάκα, πλάκα στο γάμο μου ήμουν πιο χαλαρή από ότι σε γάμους φίλων μου. Και γιατί να μην είμαι άλλωστε? Ήταν η πρώτη φορά που είχα ένα συνεργείο να με ετοιμάσει και εγώ δεν είχα να κάνω ΤΙΠΟΤΑ!!

Έφυγα στην ώρα μου από το σπίτι αλλά τελικά έστησα τον Θ είκοσι λεπτά γιατί ο αδερφός μου δεν έβρισκε να παρκάρει και μου έλεγε κάνε άλλη μια γύρα, κάνε άλλη μια γύρα. Οπότε εμείς είχαμε παρκάρει λίγο πιο κάτω και περιμέναμε το τελικό οκ. Εκεί λίγο κατααγχώθηκε ο Θ γιατί σου λέει που πήγε η τρελή? Μπας και το σκασε? Αλλά ... Bρε που θα βρω άλλο τέτοιο κελεπούρι? Αφήστε που είχα και την ανιψιά-παρανυφάκι μέσα στο αυτοκίνητο και όλη την ώρα μου έλεγε "Μα γιατί σταματήσαμε? Θα αργήσουμε. Τελευταίοι θα πάμε. Θα έχουν πάει όλοι οι καλεσμένοι πριν από εμάς". Μα αυτό είναι το κόνσεπτ!

Τελικά ευτυχώς φτάσαμε στην εκκλησία, βγάλαμε τις κλασσικές φωτό με το παπούτσι που σκάει πρώτο μύτη και βγήκα γελαστή από το αυτοκίνητο! Αφού πρώτα γύρισα για να κλείσω την πόρτα! Γιατί άμα ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να έχει υπηρέτες να του ανοιγοκλείνουν τις πόρτες δε μπορεί ούτε για μια μέρα να το παίξει πριγκίπισσα. Αφού λοιπόν έκλεισα την πόρτα και ευτυχώς δεν το πάρκαρα κιόλας άρχισα να προχωράω προς τον Θ. Και εκεί άνοιξαν οι ουρανοί των ματιών μου. Κλάμα!!! Γενικά έπεσε πολύ κλάμα σε αυτόν τον γάμο. Έκλαιγα εγώ, έκλαιγε ο Θ, έκλαιγε ο μπαμπάς μου, έκλαιγε ο αδερφός μου (αυτός σε όλες τις φωτό έχει κόκκινα μάτια). Ε μετά τελείωσε το μυστήριο φάγαμε το δεκάκιλο ρύζι μας και πήγαμε για φωτογράφηση... Ότι πιο βαρετό έχω κάνει στη ζωή μου. Πώς την παλεύουν τα μοντέλα??

Στο κέντρο ήταν όλα υπέροχα... Χορός μέχρι το πρωί!!! Φίλοι, γέλια και γενικά ένα τρελό πάρτι! Όπως ακριβώς το ήθελα...

Κατά τις εφτά το πρωί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο Θ έψαχνε για πάρκινγκ (γιατί άμα δεν έχεις συνηθίσει να έχεις παρκαδόρο δε σου κόβει ότι είσαι ο γαμπρός άρα στο ξενοδοχείο στάνταρ θα σου έχουν φυλάξει θέση) και εγώ κατέβηκα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο γιατί είχα ξεπαγιάσει με το στράπλες στους -5. Τότε περάσανε κάτι κοριτσάκια 20 χρονών με βλέπουν με το νυφικό να περπατώ στους έρημους δρόμους, σταματάνε το αυτοκίνητο και με ρωτάνε "παντρεύτηκες?". Οχι βρε γλύκες... Το έχω τάμα να ξυπνάω το πρωί και να παίρνω τους δρόμους ντυμένη σαν την τρελή νύφη...

Αυτός ήταν ο γάμος μου! Όσοι με ξέρετε μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν είμαι και πολύ του γάμου και γενικά δεν ήμουν σίγουρη εάν το ήθελα όλο αυτό. Στο τέλος όμως έχω να πω πώς ήταν μια πολύ όμορφη μέρα!!! Το διασκέδασα με τη ψυχή μου, το χάρηκα πραγματικά, δεν είχα καθόλου άγχος και έζησα την κάθε στιγμή. Εάν μου έλεγε κάποιος να αλλάξω κάτι δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα!!! Θα το ξανάκανα από την αρχή ακριβώς τα ίδια όλα!!!


ΥΓ: Δε ξέρω γιατί μερικές σειρές τις δείχνει σε bold. Αγνοήστε το!